Een zoveelste pareltje van deze veel te vroeg gestorven auteur.

Zoals wel eens vaker (maar toch niet al te dikwijls) gebeurt, geeft Havank ons eerst een zeer uitgebreide inkijk in het leven van de criminelen die de gedeelde hoofdrol opeisen in dit deeltje uit de Schaduw-reeks. Terwijl we bladzijde na bladzijde vergast worden op een aantal 'merkwaardige' gebeurtenissen is er van Schaduw of Silvère nog helemaal geen sprake. Hoogstens een vermelding als een dreigende 'schaduw' die over het gebeuren hangt. Hoewel goed en vlot leesbaar geschreven en uitblinkend in gedetailleerde beschrijvingen en conversaties waarbij we heel wat informatie krijgen, is er toch 1 grote afwezige: het verband met een onderzoek door de tandem Carlier/Silvère.
Ook wanneer na enkele spannende gebeurtenissen (en moorden) Silvère zijn intrede maakt, wordt er nog maar zijdelings verwezen naar de Schaduw. Die blijkt vakantie te houden. In een plaatsje dat plots een belangrijke en centrale rol lijkt te gaan spelen in het onderzoek. En voilà, Monsieur C.M. Carlier zet zijn versterkte bolhoed op, stopt pistolen in zijn zakken en neemt zijn vertrouwde gummistok ter hand. Terwijl er nog bij bosjes lijken vallen gaat het plots hard (en hard tegen hard) naar een onverwacht einde toe. Zoals op de achterflap vermeld: de eigen stijl van Havank is herkenbaar, uniek en onnavolgbaar. De verwijzingen naar de klassieken, maar ook woordspelingen met de Nederlandse taal, zowel als uit het Frans en de Frans-Nederlandse vertalingen verlangen van de lezer een zekere eruditie om ze te kunnen volgen (of google bij de hand). De humor is prominent maar nog niet bombastisch zoals in later werken (met Terpstra) aanwezig.
En een verrader uit eigen rangen zal nog meermaals de slechterik opleveren in andere verhalen uit de reeks.