Ik neem mijn jas af voor dit boek!

Wanneer de tienjarige Jas haar oudere broer, een van haar vijf broers en zussen, verliest door een schaatsongeval, begint haar wereld uit elkaar te vallen. Naast het verdriet spelen ook de strenge geloofsgemeenschap, het harde leven op de boerderij en de mond-en-klauwzeernasleep een grote rol in het leven van Jas en haar familie. De tijden zijn moeilijk voor het hele gezin en dat uit zich in vreemde gewoontes. Van padden onder haar bed tot uitzonderlijke gebeurtenissen met koeien op de boerderij. Jas probeert haar broer terug te halen en haar broers en zussen te helpen, terwijl haar moeder stopt met eten en de vader zijn hoofd in de boerderij begraaft. Matthies is dood en ze kunnen hem niet noemen terwijl het gezin worstelt. Rijneveld schrijft het relaas van een inzinking, gezien vanuit de ogen van een tienjarige. Het gebeurt niet op een snelle manier, het is een tergend langzame ontrafeling. Het is hartverscheurend donker en verdrietig, maar het wekt gek genoeg ook sympathie op. Het is logisch dat ze vreemde zaken en vreemde rituelen gaan uitvoeren als ze door gemis aan ouderschap, steun, wegstoppen van emoties, een gebrek aan een uitlaatklep en door het geloof in hun eigen wereldje wegzakken of zelfs eraf vanaf tuimelen. In uitzonderlijke situaties krijg je uitzonderlijke gedachten en emoties. Alles is harder, rauwer, puurder, naïever . Het einde past daar zeker bij.

Genieten kun je niet van dit boek, maar je kan de zeer beeldende beschrijvingen en de emoties gewoon voelen, zelfs aanraken door de bladzijden heen. Daar kun je alleen maar respect voor hebben als je zulke emoties, hoe sterk ze ook zijn na het lezen van dit boek, teweeg kunt brengen bij mensen. Ik neem mijn jas af!