Een Deflo tot op het bot

Nadia Mendonck gaat solo. In Tot op het bot verkast ze voor even naar Antwerpen. Daar vindt ze onderdak bij een jeugdvriendin Brygida Zwolínska en haar man, Jan Callens. Die laatste wordt trouwens een collega op haar tijdelijke nieuwe werkstek.

Op haar eerste werkdag wordt Nadia meteen een moordonderzoek ingekatapulteerd. Nog voor ze zichzelf deftig kan voorstellen aan commissaris Grootbroodt, vertrekt ze samen met zijn team naar de praktijk van een vermoorde psychiater. Die werd samen met zijn secretaresse op gruwelijke wijze afgemaakt. Geen sporen, geen motief. Nadia is vastbesloten haar steentje bij te dragen en de dader te vinden. Daarbij kan ze niet echt op spontane medewerking van haar collega’s rekenen.

Meteen is de toon gezet voor een rasechte Deflo. Vanaf de eerste pagina word je als lezer al op het verkeerde been gezet. Naar goede Deflo-gewoonte wisselt de hoofdverdachte nog regelmatig van naam, tot de puzzel zich stukje voor stukje voor je ogen ontvouwt. Een ijzersterke plot zorgt ervoor dat je het boek in één ruk uitleest.

Tot op het bot is een psychologische thriller. Ook nu weer laat Deflo de lezer binnenkijken in de ziel van slachtoffers, dader en politie. Nadia Mendonck blijft worstelen met zichzelf, vastbesloten om sterk en zelfstandig te zijn. Lukt haar dat altijd? Hoe vergaat het de – soms broze – relatie tussen haar en Dirk Deleu? Heel knap hoe Luc Deflo er na 20 thrillers met dit duo in de hoofdrol, nog altijd in slaagt om de karakters verder uit te diepen. Na achttien jaar blijven Dirk Deleu en Nadia Mendonck verder ontwikkelen. Ze worden ouder (en wijzer?) samen met de lezers van het eerste uur.

Ook de sfeer in het boek is wat je van Deflo kan verwachten. Geen franjes, geen drama. Alleen binnenkijken in het hoofd van een psychopaat zonder scrupules. Het angstzweet loopt je over de rug. Niet in de eerste plaats om wat er gebeurt, maar wel om het waarom. Geen mens met een gezond verstand kan zich inleven in de koelbloedige denkwereld van een nietsontziende seriemoordenaar. Je keel wordt dichtgeknepen als het net zich sluit. Je weet wel dat alles uiteindelijk altijd weer goed komt (of dat hoop je toch, want je hebt ondertussen sympathie gekregen voor Mendonck en Deleu), maar hoe het precies zal aflopen en of het nu wel echt afgelopen is, kom je pas op de laatste bladzijde te weten.

Daar waar andere veelschrijvers zichzelf soms dreigen te verliezen in bandwerk, slaagt Luc Deflo er ook nu weer in een ijzersterke thriller neer te zetten, met personages die tot op het bot uitgewerkt zijn en een plot die de lezer tot op het bot meezuigt. Deze lezer blijft tot op het bot fan.