En maar wachten ...

Ongeveer een jaar geleden was ik op een bijeenkomst waar Håkan Nesser werd geïnterviewd. "Mijn volgende boek, 'Hemel boven Londen', is geen thriller." Ik hoor het hem nog zeggen. Hoeft ook niet per se, als het maar een mooi boek is, in de Håkan Nesser-stijl, dan wordt het alsnog genieten. Tot mijn verbazing staat er echter 'literaire thriller' op de cover van 'Hemel boven Londen'. Dus toch? Nee, zo ontdek ik gaandeweg. Het is het verhaal van een man van 70 die ten dode opgeschreven is en afrekent, schoon schip maakt. Niet spannend, zelfs de hoop - tegen beter weten in - op een spetterend moment suprême wordt pagina voor pagina minder. 'Hemel boven Londen' is geen thriller, maar een psychologische roman.

'Hemel boven Londen' is een roman die je geduldig en aandachtig moet lezen om het spoor niet bijster te raken in de ingewikkeldheden en de verschillende perspectieven, tijden en locaties.
De steenrijke Leonard Vermin is aan het einde van zijn leven en nodigt zijn vrouw en zijn beide stiefkinderen uit voor een afscheidsetentje in Londen. Maud, Irina en Gregorius hebben geen idee wat Leonard precies in zijn schild voert, maar reizen braaf af naar Londen, omdat ze nieuwsgierig zijn naar Leonards testament en de verdeling van het gigantische vermogen dat hij nalaat. Leonards gezondheid gaat per dag achteruit, Maud maakt zich zorgen, Irina en Gregorius hebben zo hun eigen problemen en eigenaardigheden.
Wachten, wachten, wachten, het duurt eindeloos voor het moment van het etentje daar is. (Meer prijsgeven kan niet, dan zou ik de essentie van het boek weggeven.)

Het verhaal over Leonard en de zijnen is geen vrolijk verhaal, het is van een verlorenheid die haar weerga niet kent. Stukje bij beetje dient verteller Nesser zijn 'luisteraars' brokjes informatie toe, waaruit je uiteindelijk het beeld kunt boetseren van de ware Leonard. De auteur gaat tergend traag te werk, elk detail van Leonards leven wordt uitgediept en ook de karakters van de overige personages worden uitgetekend. Hoe fraai de schrijfstijl van Nesser ook is, het had iets sneller gemogen en op iets minder bladzijden. Mijn aandacht verslapte meermaals, waarna ik dan moest herlezen uit angst iets te hebben gemist.

Een experimentele psychologische roman? Het verhaal verloopt niet rechttoe rechtaan, het is buitengewoon gecompliceerd. Haast niet te volgen, ook niet als je goed oplet. Maar ook onnavolgbaar, onmiskenbaar Håkan Nesser.
Goed boek, van een zeldzame schoonheid en puurheid, over kracht en zwakte, over goed en kwaad. Toch mis ik Barbarotti.