Dun debuut

J.(Johny)K. Johansson is het pseudoniem van een groep Finse scriptschrijvers. Volgens de uitgever houdt deze fictieve auteur van Scandinavische misdaadverhalen, van alle series op HBO, goedgeschreven seksscènes en leest hij het boek graag voor hij de film ziet. Laura is het eerste deel van een trilogie. Deel twee, getiteld Noora, wordt verwacht in oktober van dit jaar.

Miia Pohjavirta, ex-politieconsulente op het gebied van sociale media, keert terug naar haar geboortedorp Palokaski in Finland. Ze start als remedial teacher op de middelbare school, waar haar broer Nikke de schoolpsycholoog is. Hun zus Venla is daar als tiener spoorloos verdwenen. Op de eerste schooldag wordt een van de scholieren, Laura Anderson, vermist. De inspecteur die belast wordt met het onderzoek is een goede bekende van Miia. De ouders van Laura openen een Facebookpagina in de hoop dat dit bruikbare tips zal opleveren. De reacties van medescholieren zijn overweldigend, maar niet in positieve zin. Het lijkt erop dat Laura een verborgen leven leidde waar haar ouders geen weet van hadden. Al snel wordt Nikke de hoofdverdachte, waardoor Miia zich intensief met de zaak gaat bemoeien. Wanneer Laura dood gevonden wordt, gaat dit de boeken in als een ongeluk. Zowel Miia, Nikke als inspecteur Korhonen hebben hier – onafhankelijk van elkaar – hun bedenkingen over.

Laura is een dun boek en kenmerkt zich vooral door simpel taalgebruik en de toepassing van nogal wat clichés. Het verhaal speelt zich af in een dorpsgemeenschap waar iedereen die in meer of mindere mate afwijkend gedrag vertoont direct als verdacht wordt beschouwd. Zowel Laura’s medescholieren als de volwassenen in haar omgeving krijgen moeiteloos een motief in de schoenen geschoven. Het is al vrij snel duidelijk dat Laura slachtoffer is geworden van een illegale organisatie opgezet door invloedrijke personen uit het dorp. Dat Venla’s verdwijning destijds hiermee verband houdt, ligt ook voor de hand. De plot wordt dus eigenlijk al in het eerste deel grotendeels weggegeven en alle onbeantwoorde vragen lijken vooral betrekking te hebben op de mate van betrokkenheid van de diverse hoofdrolspelers.

Alle personages in het boek zijn vlak en de motieven voor gedrag zijn bij tijd en wijle onbegrijpelijk. Miia is gestopt met het politiewerk omdat het werken met jongeren haar meer aantrekt. In het boek doet ze echter niets anders dan de agente uithangen en haar remedial teaching werk lijkt haar geen moment te kunnen boeien. Op eigen houtje ondervraagt ze mensen en niemand lijkt haar hierbij een strobreed in de weg te leggen. De ouders van Laura doen helemaal niet mee en alle pubers lijken op elkaar: verongelijkt, ongeïnteresseerd en met een voorliefde voor roddel en alcohol.

Wanneer Laura’s lichaam aan het einde van het boek wordt gevonden blijkt het na forensisch onderzoek vol te zitten met hormonen. Geen normale waardes voor een tienermeisje, dus overduidelijk zijn deze opzettelijk ingenomen of toegediend. Toch wordt Laura’s dood afgedaan als een ongeluk onder invloed van alcohol. Dit kan een doofpot-actie zijn, maar het is op zijn minst vreemd dat dit zo gemakkelijk kan gebeuren.

Een trilogie zou moeten bestaan uit drie boeken die ieder een deel van het uiteindelijk verhaal vertellen. Elk deel is een verhaal op zich met voldoende losse draadjes en een cliffhanger om het pad te effenen naar het volgende deel. Dat is met Laura niet echt gelukt. Pas aan het einde krijg je het gevoel dat het verhaal gaat beginnen, maar dan is het boek al uit. Het citaat op de cover vermeldt dat Laura de Finse Twin Peaks zou zijn; de enige overeenkomst lijkt slechts de naam van het dode meisje te zijn: Laura.