“Niet zeuren maar werken, je doet er niet toe, niet zeuren maar doen!”.

In Halverwege het Einde schrijft Mascha Gesthuizen over Ubele zij is een huisarts van 44 jaar. Ze komt erachter dat ze kampt met depressieve klachten en gaat om te overleven in psychotherapie.

Dit is absoluut geen vrolijk verhaal. Het boek is in de ik-vorm geschreven. Hierdoor wordt je helemaal in het verhaal van Ubele meegenomen. Ondanks dat er af en toe een vleugje van de gedachtes in haar hoofd worden gedeeld blijf je een (voorzichtige) afstand voelen. De andere personages worden niet diep uitwerkt maar dit was voor mij ook niet zo zeer relevant. Er wordt in de hoofdstukken gewisseld in 3 tijdzones het duurde bij mij even voordat ik goed in het verhaal zat. Daarom las het boek voor mij in het begin ook minder lekker weg. Uiteindelijk had deze opbouw veel toegevoegde waarde dus ik begrijp de keuze hierin wel.

Halverwege het einde was voor mij geen boek wat ik in een ruk kon uitlezen. Het raakt je…. vooral als je bekend bent met deze problematiek hakt het er nog wel even extra in. Je voelt tijdens het lezen de emoties van niet gehoord, overbodig en gezien worden als rode draad steeds maar knagen. De gedachtes in haar hoofd en bepaalde zinnen die in het boek gebruikt zijn spreken voor zich.

“Niet zeuren maar werken, je doet er niet toe, niet zeuren maar doen!”.

Als je dit boek leest krijg je zeker een duidelijk beeld hoe het is om te leven met een depressie. Het boek krijgt van mij 4 sterren.