Een boek over sleur

Wachten op Monsieur Bellivier is het debuut van de Zweedse, in Parijs woonachtige journaliste, Britta Röstlund. De cover oogt als een feelgood roman, twee handen die een warme kop koffie omsluiten, een croissant en de Eiffel oren tegen een witblauwe achtergrond met rode letters. Laat je hierdoor niet op het verkeerde pad brengen, want dit doet niet recht aan de inhoud.

In Wachten op monsieur Bellivier volgen we Mancebo, een Tunesische winkelier. Mancebo zit elke dag op dezelfde tijd, op dezelfde plek voor zijn winkeltje. Hij eet op gezette tijden, volgt elke dag dezelfde routine. Hij woont boven zijn supermarkt samen met zijn vrouw Fatima en zoon Amir. Het leven draait zich af als een langspeelplaat, tot op een avond een onbekende dame hem een opdracht geeft.
Daarnaast volgen we de journaliste Helena, een alleenstaande moeder, die zojuist een goot schandaal heeft gepubliceerd en eigenlijk op zoek is naar een nieuw verhaal. In haar favoriete koffietent wordt haar, door een onbekende man, gevraagd of ze op Monsieur Bellivier wacht en ondanks dat dit niet het geval is zegt ze ja. Wat volgt is een mysterieuze opdracht, die zij nauwgezet moet uitvoeren. Wie monsieur Bellivier is en wat de gevolgen zijn van de opdracht is haar onbekend.

Op zich klinkt het verhaal spannend. Twee mensen die beiden een opdracht krijgen en daardoor uit hun dagelijkse routine gehaald worden. Wat gebeurt er met je als je niet sec je dag afdraait zoals je gewend bent? Britta Röstland geeft weer hoe je de details in het leven niet meer ziet als je in een sleur zit en wat er gebeurt wanneer je daar wordt uitgetrokken. Een interessant idee en zeker een verhaal waardig.

Behalve wanneer je twee derde van het boek gebruikt om de lezer zelf in een sleur te krijgen. In die mate zelfs, dat ik een fysieke weerstand tegen het boek kweekte.
In het laatste gedeelte moet Britta haar best doen om de verhaallijnen bij elkaar te laten komen. Doordat ze meer dan de helft van het boek “versleurt” komt de ontknoping niet tot zijn recht. Daarvoor had best meer tijd uitgetrokken mogen worden.

De motieven van Mancebo en Helena om de opdrachten aan te nemen zijn niet uitgewerkt en zeer onwaarschijnlijk. Ieder ander in hun situatie had hier nooit in mee gegaan. Mancebo niet omdat hij het type ernaar niet is en Helena niet, omdat ze een zoon heeft waar ze voor moet zorgen en dus niet zo gauw in een ogenschijnlijk gevaarlijke opdracht zou stappen.

Wat betreft de schrijfstijl, daar moet je van houden. Soms legt Britta dingen op een uitgebreide en onnodig ingewikkelde manier uit, maar voor het grootste deel gaat ze mee in de simpele woorden die bij Mancebo horen. Het leest alsof je zelf qua intelligentieniveau een flink aantal punten hebt ingeleverd.

Kortom, heb je behoefte aan een slaapverwekkende sleur dan zit je goed met Wachten op monsieur Bellivier.