Het laat me niet meer los. Ik had na het lezen van dit boek echt een brok in mijn keel

Het boek begint gezellig op een buurtfeest waar Melanie eigenlijk helemaal geen zin in heeft, ze wil naar huis, is moe en baalt van het stomme feest. Al snel wordt duidelijk dat ze zich de laatste tijd al niet zo goed voelt, ze is erg moe, ergert zich aan haar vriend Douwe en is verdrietig omdat ze voor haar gevoel geen leuke moeder kan zijn voor hun dochtertje Carolien. Allemaal sinds die ene nacht waarin ze ineens niet lekker werd. Ze ging er niet voor naar de dokter, nee dat is niet nodig.
Had ze dat maar wel gedaan want kort daarna gaat alles mis. De situatie escaleert helemaal en wat als een roman begon lijkt wordt een heel intens en spannend verhaal. Het laat me niet meer los.
Wat er ook naar voren komt is een ander onderwerp dat een taboe lijkt te zijn; huiselijk geweld naar de man toe. Het komt in dit verhaal duidelijk naar voren als gevolg van de karakterverandering en de onmacht tussen Douwe en Melanie. Zo pijnlijk om te lezen. Zo realistisch beschreven. En dat je op de momenten waarop je de mensen om je heen heel hard nodig hebt het slachtoffer wordt van roddel en beschuldigingen. Mensen hebben snel een oordeel zonder het verhaal te kennen.
Gelukkig keert de rust weer en na een periode van rouw en verdriet is er ook ruimte voor romantiek in dit boek. Het einde is heel bijzonder en zorgt ervoor dat je beseft dat er aan alle ellende echt een einde kan komen zolang je er zelf ook positief in blijft staan. Dat beschrijft Kirstin ook heel mooi in het dankwoord.
Ik had na het lezen van dit boek echt een brok in mijn keel. De personages komen zo dichtbij, ze zouden naast je kunnen wonen. Sterker nog, het zou jou ook kunnen overkomen. Het is zo’n mooi verhaal!