Prima begin van een trilogie

De Nederlandse Juliette trouwt in het Franse dorp waar haar familie vandaan komt. Vlak na het ja-woord realiseert ze zich dat Jensen niet de man is die ze wil. Ze neemt een impulsief besluit en verlaat, zonder dit te melden, haar eigen bruiloft en neemt haar intrek in de oude boerderij van haar overleden oma. Wat een kort verblijf had moeten worden om alles op een rijtje te kunnen zetten mondt uit in een permanent verblijf waarbij Juliette zich richt op het renoveren van de boerderij.

Voorin de roman is een stamboom te vinden die enkele generaties Bonave laat zien. Dit maakt meteen duidelijk dat we wel eens met een familiegeschiedenis te maken zouden kunnen hebben. Hier wordt in Familiebezit meerdere keren naar verwezen. Mogelijk komen we nog meer te weten in de volgende delen?

Het plot doet denken aan ‘under the tuscan sun’, een film uit 2003. Een vrouw vertrekt naar een klein dorpje om daar een huis op te knappen en de dingen op een rijtje te zetten. Afgezien daarvan lopen beide verhaallijnen in een andere richting. Auteur Tineke Aarts maakt in Familiebezit gebruik van pakkende sfeerbeschrijvingen en laat zien dat het ons-kent-ons gevoel ook in Franse dorpjes terug te vinden is. Dit wordt vooral duidelijk door de wisselende perspectieven. Het merendeel van het verhaal volgen we Juliette, maar zo af en toe maakt de lezer kennis met de bewoners van een naastgelegen dorp.

Na een kort verblijf op de boerderij neemt Juliette een drastische beslissing. Ze besluit om niet meer terug te keren naar Nederland, maar om niet alleen de oude boerderij in ere te herstellen, maar ook er ook meteen weer een wijnboerderij van te maken, iets wat het in het verleden geweest is. Maar is dat wel een goed plan? Verschillende familieleden hebben in het verleden geprobeerd hetzelfde te doen. Niemand heeft deze plannen echter kunnen uitvoeren, omdat zij voor die tijd al waren overleden.

De interactie tussen de personages onderling wordt helder beschreven en voelt levensecht. Discussies en botsende persoonlijkheden worden niet geschuwd, maar juist opgevoerd. Dit zorgt voor extra spanning in het verhaal.

Ondertussen zijn er ook nog de brieven die Clément naar zijn zoon schrijft. De roman opent met een aantal van die brieven, maar echt heel veel wordt er niet mee gedaan. Daar had meer in kunnen zitten. Dat neemt niet weg dat Familiebezit een prima opener is voor een trilogie.