Een vriendschappelijke ervaring

Ik ben voor diversiteit in boeken, één van de redenen dat ik In het spoor van de eclips graag wilde lezen. De hoofdpersonages zijn ook zeker interessant, maar eigenlijk is er voor mij niet zo veel verschil met andere boeken met de ‘normale’ personages zoals we gewend zijn – er was gewoon een leuke sfeer.

Bij dit verhaal moet je het hebben van de personages. Hoe de relaties tussen de drie hoofdpersonages Nat, Milo en Celeste in beeld worden gebracht bepaalt veel voor het verhaal: zij vormen het verhaal. Dat is ook leuk met elkaar verweven.

Nat en Milo hebben iets gemeen; eenzaamheid is hun verbindende factor, waaruit een band ontstaat. Het moment waarop Nat besloot vriendschap aan te gaan met Milo is een moment van herkenning bij elkaar dat mooi is opgeschreven.

Tussen Nat en Milo vonden dan ook interessante gesprekken plaats. Dat vind ik zeker leuk om over na te denken. Als ik een personage zou mogen ontmoeten, wil ik schaken met Milo en praten over zijn obsessie voor aparte woorden.

Celeste kwam daar opeens bij. Ik snap nog steeds eigenlijk niet precies waarom zij Milo opeens mocht en wat haar reden was om mee te gaan op reis.

Het verhaal blijft boeiend – je blijft lezen – maar ik vond het niet zeer spannend. Het duurde ook wel even voordat ze daadwerkelijk op road trip gingen, maar het begin was ook wel fijn; ter inleiding over Nat, zijn familie, nieuwe school, en hoe hij bij Milo komt et cetera. De familie van Nat vind ik belangrijk, want dat verklaart ook veel over Nat zelf en zijn verleden.

Het draait natuurlijk deels om die eclips. Vandaar dat er ook scheikundige/sterrenkunde-achtige/natuurkundige/weet ik veel wat voor soort stukken inkomen. Dat boeit mij niks en kwam heel vaag over.

De cover is echt prachtig! En hij glanst, glimt, is mooi blauw, coole typografie: het past zo goed! Echt een pareltje voor in je boekenkast. Hoewel 2016 pas net is begonnen, maakt het boek voor mij nu al kans op mooiste boekomslag van het jaar!

Vooroordelen over mensen spelen een belangrijke rol in dit boek met personages die zogenaamd ‘anders’ zijn. Dat merk je bij Nat en zijn huidige en voormalige klasgenoten, en ook Celeste is hier een voorbeeld van.

Het einde vond ik helaas een beetje ‘’simpel’’ afgerond. Een beetje cliché ook; gewoontjes en niet veel bijzonders. Voor mij was het geen pakkende afsluiter. Ik snap de keus voor het einde wel, maar ik vind het niet mooi. Wel zit er een goede gedachte achter; het is goed uitgedacht.

Al met al is dit een boek dat aan het licht moet worden gebracht; een goed verhaal over buitenbeentjes die échte vriendschap ervaren – net als de lezer.