Rauwe humor en schrijnende scènes in tropische setting

De setting is origineel, de verteltrant is bondig. Het nodigt uit tot doorlezen. De personages zijn interessant, hun drijfveren zijn duidelijk onderhuids aanwezig. Er is direct dreiging, door de terloopse verwijzing naar misdaad en dood.
Gebruik van ironie, beeldspraak en vergelijkingen vormen de stilistische kracht van het boek. Afgeknotte zinnen maken het proza soms wel erg bondig of schetsmatig.

Tenerife 1970 werkt goed als literaire setting: overgang naar een nieuwe tijd, waarbij oude structuren nog niet losgelaten kunnen worden. De tijd en plaats is een parallel voor de ontwikkeling van de hoofdpersoon.
Als historische roman of als reisroman is het wat minder geslaagd. Zowel Tenerife als Rotterdam worden wel overtuigend geschetst, maar door de beknoptheid van het werk wordt je als lezer niet echt in het tijdvak ondergedompeld. De focus ligt op het op het persoonlijk drama, niet de setting.

Hoofdpersoon Thomas is een heel geslaagd personage. Wel een ongelofelijk lul, maar de humor in het taalgebruik en de ellende die hij over zichzelf afroept maken het horkerige verteerbaar. Hij is de vleesgeworden VOC-mentaliteit; voorzien van een innovatieve handelsgeest, maar ook opportunistisch, lomp en kortzichtig.

De vrouwen in het boek komen minder goed uit de verf. Vriendin Jet en de bewonderde Nuria, het zijn wel sterke vrouwen die hun eigen keuzes maken, maar hun motieven gaan verloren door het gekozen personale perspectief. Thomas heeft er weinig oog voor en de schrijver laat de lezer daar niet doorheen kijken.

Thematisch zit er een aantal mooie dingen in. Het excessieve drankgebruik in een tropische setting herinnert aan Under the volcano. De expliciete seks zorgt er voor dat je echt in dat hoofd van Thomas komt te zitten, dat je zijn driften volgt. Minder expliciet had niet gewerkt. De hoogtevrees van Thomas loopt parallel aan zijn onvermogen om grip op zijn situatie te krijgen.

Het einde was naar mijn smaak te mild. Alle eindjes worden op verhaalniveau wel afgerond, maar van een duidelijke ontwikkeling of catharsis is geen sprake. Daardoor wordt ook de premisse van het boek ondergraven. Het destructieve egocentrisme van Thomas wordt gedrenkt in mildheid en deemoed. Daardoor kan je het boek wel met een glimlach wegleggen slaap je er beter op, maar eigenlijk is het een zwaktebod. De rauwe humor en schrijnende scènes vragen eigenlijk om een eind dat nachtmerries geeft.

Alle bedenkingen en commentaar daargelaten: een goed boek. De stof voor een vuistdikke, literaire roman van Hemmingway of Marques, met de tongue in cheek bondigheid van Kessels of Brusselmans. Een cocktail die hoe dan ook naar meer smaakt.