Moord, maffia en moraal

Johan en Merel Jagers vertrekken voor een jaar naar Italië waar Johan samen met een internationaal team zal werken aan de restauratie van de basiliek in Florella. Kort voor vertrek krijgt Johan zijn bedenkingen, omdat hij de opdracht krijgt om het schilderij Penitenza, het pronkstuk van de kerk, er weer als nieuw uit te laten zien, Alsof het gisteren geschilderd is. Maar dan is er eigenlijk al geen weg meer terug. Ze huren woonruimte bij Daniël, een oud-klasgenoot van Merel. Daniël blijkt nogal goede maatjes te zijn met de maffia en ondanks zijn huwelijk met Loredana een echte vrouwenversierder voor wie geen vrouw veilig is. Ook Merel is niet veilig voor zijn charmes. Als er op een dag een gruwelijk misdrijf plaatsvindt, verandert het leven van Johan en Merel in een ware nachtmerrie waar geen ontsnappen meer uit mogelijk lijkt.

De titel van het boek, Penitenza oftewel boetedoening, is goed gekozen. Want hoewel het schilderij zelf van ondergeschikt belang is ontkomt bijna geen enkel personages eraan om te boeten voor zijn of haar daden. Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Merel, Johan, Daniël en Loredana’s oma Maria Grazia. Haaar bijnaam, La Statua, maakt ze als sterke maffiamoeder die de touwtjes nog steeds stevig in handen heeft, meer dan waar. De perspectiefwisselingen houden het verhaal levendig. Aan de eenduidige schrijfstijl is nergens te merken dat het boek geschreven is door twee auteurs. Het verhaal las gemakkelijk weg en werd keurig opgebouwd naar twee belangrijke plottwists en hoewel de laatste twist niet helemaal verrassend was, was de eerste twist dat zeker wel. Ondanks dat de personages behoorlijk heftige dingen meemaken, lukte het me niet om echt met ze mee te leven. Het blijft allemaal net iets te oppervlakkig en te stereotype. Loredana is met een oma en een vader als kopstukken in de maffia bijvoorbeeld wel erg naïef en blind voor het gedrag van Daniël die voor haar ogen ongegeneerd flirt met Merel. En Daniël op zijn beurt blijft iets te veel in de rol van seksverslaafde narcist hangen. Een positieve uitzondering is Maria Grazia. Hoewel haar rol niet al te groot is, sprak ze als krachtige vrouw die alles overheeft voor haar familie het meest tot de verbeelding. Het is jammer dat de andere personages niet wat meer ontwikkeling doormaken, dat zou het verhaal zeker meer diepgang hebben gegeven. Ik werd nu, ondanks dat het thema interessant is, niet echt het verhaal ingetrokken. Uiteraard hoop je nooit in zo’n nachtmerrie als Johan en Merel te komen, maar de auteurs slaagden er wel in om me bijna een mediterraan vakantiegevoel te bezorgen door de levendige beschrijving van het Italiaanse leven, het gebruik van Italiaanse woorden en de heerlijke kookkunsten van Loredana. Dat zorgde er toch mede voor dat ik het boek met plezier heb gelezen.