Soms moet je lef hebben om de regie over je eigen leven terug te krijgen

Als echte thriller-fan en tevens pleegmoeder voelde ik mij min of meer genoodzaakt om dit boek te lezen. In de reeds geschreven recensies lees ik over misstanden, wake-up call en een ervaringsdeskundige.

De eerste, pakweg 10 hoofdstukken ben ik niet overtuigd. Dit kan niet waar zijn denk ik, en wat een vreemde gang van zaken. Jeugdzorg, pleegzorg, dat bestaat toch niet voor niets. Mijn respect voor de medewerkers waar ik persoonlijk contact mee heb is groot. Ouders en kinderen begeleiden met alle problematiek die er speelt is intensief en zwaar werk.

Maar dan besef ik dat de auteur het verhaal grotendeels heeft geschreven vanuit de leefwereld van Rob Zeegers. Een vader die zijn kind is kwijtgeraakt en er alles aan doet om dat terug te draaien. Het type vader dat ik weleens vanaf een afstandje bekijk. Niet te groot, beetje gespierd, ietsje te zwaar, en met in één hand een sigaretje en een biertje tegelijk. Een opvliegend kereltje, met op de ene schouder een rood aangelopen geïrriteerd mannetje en op de andere een witte die probeert om de boel in balans te houden. Kenmerkend voor de tweestrijd in zijn bestaan.

Hij wil zijn kind terug, en dat siert hem. In de praktijk gebeurt dit namelijk niet altijd. Maar ook na vier jaar wil Rob zijn kind terug, en als het even kan zijn inmiddels ex-vrouw Janneke ook. Ze ziet er namelijk uit als een kruising tussen Doutzen Kroes en Catwoman. Lang en slank en voorzien van sexy leren laarzen.
Die vrouw is eigenlijk zijn statussymbool, maar hij beseft ook dat hij haar alleen kan terugwinnen als ze samen weer het gezag krijgen over hun zoon Mark. Meegenomen door jeugdzorg op de leeftijd van vier maanden.

De stappen die Rob onderneemt om zijn zoon terug te krijgen gaan ver, veel te ver. De uitvoering van zijn plannen laat uiteindelijk te wensen over, en al snel staat het hele land op zijn kop en is Rob zelf het nieuws van de dag.

Engel zonder vleugels is vlot en beeldend geschreven. De schrijfstijl van Martyn van Beek is aangenaam. Het woordgebruik is passend bij de personages in dit verhaal en de hoofdstukken zijn kort en volgen elkaar in chronologische volgorde op.
Er gebeurt veel, daardoor ligt het leestempo erg hoog en krijg ik als lezer soms het idee dat ik een aantal bladzijdes heb overgeslagen.
Het verhaal is echter heel goed uitgedacht, bevat een aantal opvallende plotwendingen en geen losse eindjes. Nadat ik het verhaal had uitgelezen probeerde ik me nog even te concentreren op het dankwoord. Dat lukte echter niet meer. Geheel in verwarring zat ik op het puntje van mijn stoel. Wat een einde!

Engel zonder vleugels is het vijfde boek van Martyn van Beek en is 514 pagina’s dik. Liefhebbers van Storytel Original doen er goed aan om zijn boek Tweede kans, dat door Hanna Verboom is ingesproken, te beluisteren.