Beknopt, maar genietbaar

Let op: deze recensie bevat spoilers over voorgaande delen in de ‘Magisterium’-serie.  

Callum begint met een klein hartje aan zijn laatste jaar aan het Magisterium. Hij triomfeerde in een grootse strijd tegen de Chaoten, maar betaalde een hoge prijs voor zijn heldendaad. Hij schakelde de kwaadaardige en gevreesde meester Joseph uit, maar verloor ook zijn beste vriend Aaron.  

Ondanks zijn verdriet probeert hij op het Magisterium de draad weer op te pikken. Daar wordt hij geconfronteerd met de achterdocht van zijn medeleerlingen. Zij weten nu ook dat hij de ziel van de gevaarlijkste tovenaar ooit in zich draagt en sluiten hem uit wantrouwen uit.   

Gesteund door zijn vriendin Tamara verdiept Callum zich verder in de magie en probeert hij de laatste mysteries van de magische toverwereld te doorgronden. Maar het kwaad gunt hen niet veel rust. Een nieuwe dreiging duikt op en de vrienden worden voor een nieuwe uitdaging geplaatst.  

Zullen de vrienden dit laatste avontuur tot een goed einde brengen? Of blijkt het kwaad toch te groot? En wat met Callums groeiende gevoelens voor Tamara?  

Auteursduo Cassandra Clare en Holly Black schreven met de ‘Magisterium’-serie een charmant fantasieverhaal dat met elk deel voelbaar donkerder werd. De uitwerking kende hoogte- en dieptepunten, maar het laatste deel Het Zilveren Masker triomfeerde als een duistere en krachtige climax. Jammer genoeg verbleekt De Gouden Toren, de afsluiter van de reeks, bij zijn voorganger.  

De Gouden Toren gaat verder in de lijn van de vorige boeken. In het eerste hoofdstuk herhalen de auteurs op verteerbare wijze de voorbije gebeurtenissen zodat de lezer probleemloos de draad weer oppakt. Het verhaal zelf leest lekker weg en de diverse ontwikkelingen zijn overzichtelijk beschreven en goed volgbaar. De charmante personages vormen zoals steeds een sterke basis voor het verhaal en ook de fijne humor zorgt voor verluchting in een verhaal dat de gruwel niet schuwt.  

Toch geeft het verhaal minder voldoening dan dat we gewend zijn. Met 200 pagina’s is dit slotdeel vrij kort. Er gebeurt niet zo heel veel en de focus ligt vooral op de opflakkerende gevoelens tussen Call en Tamara waardoor de ingrijpende gebeurtenissen niet meer van tel lijken. Daarbovenop voelt de beknopte finale afgeraffeld en weet het niet te overtuigen.  

Alles bij elkaar genomen is de verhaalstof gewoonweg te beperkt. Toch blijft dit laatste deel van de ‘Magisterium’-reeks zeer genietbaar en doet het afscheid van de wonderlijke personages en het zinderende universum pijn. Zeker in het Nederlandse taalgebied bleef deze betoverende serie onterecht onder de radar.