30 keer geheel terecht brullen, razen en daveren

“I am woman, hear me roar, in numbers too big to ignore” - Helen Reddy and Ray Burton

Het Engelse ‘to roar’ laat zich vertalen als schreeuwen, bulderen, razen, brullen, daveren en weergalmen. Alle vrouwen in het nieuwe boek van Cecelia Ahern bevinden zich in een situatie waarin dit een gepaste reactie zou zijn. Roar stelt de vraag wat het tegenwoordig betekent om vrouw te zijn.  

Het boek bestaat uit dertig kortverhalen over evenveel verschillende vrouwen. De setting is telkens erg divers en er worden thema’s aangekaart die gaan van seksisme, een ongelukkig huwelijk, egocentrisme en tot rechten voor transgenders en racisme. Hierbij staat niet expliciet feminisme, maar wel verandering voorop en kwesties als rechtvaardig handelen en gelijkheid. Die verscheidenheid aan onderwerpen draagt overigens bij aan de kwaliteit van de bundel. Ahern valt niet in herhaling en pakt elk achterliggend idee op een frisse en vaak verrassende manier aan. Vrouwen zijn echter de gemene deler en die verbondenheid wordt mede gerealiseerd door elk verhaal een titel te geven die begint met ‘The woman who…’. 

De auteur blijft in grote mate trouw aan de schrijfstijl zoals lezers die kennen uit De plek van de verloren dingen, P.S. Ik hou van je en De tijd van mijn leven. Ze schijft met een luchtige ernst waarmee ze dikwijls op het juiste moment de juiste snaar weet te raken. Aanraders zijn ‘The woman who grew wings’, ‘The woman who walked in her husband’s shoes’ en ‘The woman who returned and exchanged her husband’. De verhalen zijn geworteld in de realiteit, maar hebben soms een wonderlijke inslag die de lezer moet accepteren om ten volle van alle gebeurtenissen te kunnen genieten. Zo krijgt een moslimvrouw plots vleugels, ziet iedereen een vrouw voor haar man aan wanneer ze zijn schoenen uitprobeert en blijkt het niets bijzonders te zijn om een echtgenoot in te ruilen alsof het om een verkeerde bestelling gaat. Ahern varieert niet alleen setting, maar ook genre. Naast romantiek zijn er spanning, bevreemding en ontroering. In deze bundel gaan ze hand in hand.  

Nog voor het boek verscheen werd bekendgemaakt dat Cecelia Ahern gaat samenwerken met Nicole Kidman voor de productie van een tv-reeks op basis van de verhalen in Roar. Wanneer het zo ver is, is het misschien niet het beste idee om het hele ding in één keer te bingewatchen. Dat advies komt voort uit het feit dat dit niet het soort bundel is die in één ruk uitgelezen moet worden. De verhalen vragen om aandacht en verdienen het om even na te zinderen. Zo komen ze het beste tot hun recht.

Roar is een knap geschreven bundel, waarbij het voor veel vrouwen gemakkelijk zal zijn om zich te identificeren met de gevoelens van de hoofdpersonages en waarom ze het soms geheel terecht willen uitschreeuwen, of dat nu uit frustratie, ongemak, teleurstelling of geluk is.