Grisham verlaat zijn gebaande pad

Het Amerikaanse magazine Publishers Weekly verklaarde hem vorige eeuw tot de best verkopende schrijver van de jaren negentig. Niet vreemd, want al zijn boeken worden bestsellers en in tal van landen uitgebracht. Hij is vooral bekend door zijn legal thrillers, waarin de spanningselementen gecombineerd worden met alles wat met recht te maken heeft. Het zal dus niemand verbazen dat John Grisham geen nadere introductie nodig heeft. Onlangs kwam het nieuwste boek van de gevierde auteur uit, Het eiland. Een roman, waarvan hij zelf zegt dat hij het geschreven heeft als puur vermaak, met de bedoeling er een lekker leesbaar boek van te maken.  

De bibliotheek van de universiteit van Princeton wordt zwaar beveiligd. Toch lukt het een aantal mannen om vijf manuscripten van F. Scott Fitzgerald te ontvreemden. Ondanks dat de politie snel ter plaatse is, lukt het de dieven om te ontkomen. De roof is groot nieuws, vooral omdat de waarde van deze handgeschreven werken geschat wordt op ongeveer 25 miljoen dollar. Alles wordt in het werk gesteld om de manuscripten weer boven water te krijgen. Zonder succes. Zelfs de jonge schrijfster Mercer Mann wordt ingeschakeld. Ze reist af naar Camino Island, waar ze een groot deel van haar jeugd heeft doorgebracht. Hier moet ze in contact komen met de succesvolle boekhandelaar Bruce Cable, die een liefhebber is van onder andere zeldzame boeken.  

Tijdens een tien uur durende autorit naar Florida spraken Grisham en zijn vrouw over hun liefde voor zeldzame boeken en leuke boekwinkeltjes. Zo is het idee ontstaan voor het thema dat als een rode draad door Het eiland heen loopt. Een interessant thema dat boekenliefhebbers ongetwijfeld aanspreekt. Dit begint in feite al in het eerste deel van het verhaal waarin de spectaculaire roof van de manuscripten beschreven wordt. Dit eerste deel, het boek heeft er acht, speelt zich in een paar maanden af waardoor het tempo redelijk vlot is. Maar spannend, nee, dat wordt het hoegenaamd niet. Ook voor het vervolg van het verhaal geldt dat het spanningsveld in belangrijke mate ontbreekt. Dat wil overigens niet zeggen dat het volledig afwezig is. Zodra een van de criminelen weer ten tonele verschijnt, neemt het enigszins toe, maar wel van korte duur.  

Zoals hierboven al aangegeven is, bestaat het boek uit acht delen. Deze delen zijn alle voorzien van een titel die aangeeft wie het belangrijkste personage in dat deel is of waarover het voornamelijk gaat. Dat personage of die actie worden daarin vervolgens behoorlijk tot goed uitgewerkt, zodat je een goede indruk krijgt van de persoon of situatie. Bruce en Mercer zijn de belangrijkste personages en daarom het meest interessant. Dat wil niet zeggen dat de rol van de wat minder belangrijke personen onderschat moet worden. Integendeel, want ze voegen wel degelijk wat toe aan het verhaal en zijn daardoor onmisbaar.  

Doordat Grisham de namen van gerenommeerde schrijvers in het verhaal laat figureren, heeft het een hoog realiteitsgehalte. Ook heeft hij zijn kennis over en ervaring in zijn vakgebied hierin verwerkt. Dat is zonder meer een pluspunt waardoor de lezer onmiddellijk merkt dat de auteur weet waarover hij het heeft. Een voorbeeld hiervan is dat Bruce een aantal tips aan Mercer geeft opdat de verhaallijn van haar boeken beter wordt en het de lezers ook nog eens interesseert. Het vakmanschap van de schrijver wordt hiermee hoe dan ook bewezen.  

Met Het eiland heeft Grisham zijn gebaande pad verlaten (iets dat hij overigens wel eens vaker heeft gedaan) en toont hij aan dat hij wel degelijk een veelzijdig schrijver is. Hij heeft zijn belofte om er een luchtig boek van te maken waargemaakt. Het is een boek geworden dat van begin tot eind blijft boeien, een onverwachte ontknoping heeft, maar eigenlijk geen thriller genoemd zou moeten worden.