Het trieste leven van...

Dansen tussen golven traangas van Monique Samuel gaat over Egypte, over de val van Mubarak. Daarmee is Dansen tussen golven traangas voor mij het eerste boek over dit onderwerp. Monique Samuel besluit het verhaal van Mohammed op een passende en aantrekkelijke wijze te tonen.

Mohammed woont in Egypte op het moment dat president Hosni Mubarak aan de macht is. Hij is verliefd op Samya, maar dat kan niet, want zij is christen. De vriend van Mohammed, Abdelrahman, is fanatiek aanhanger van de plaatselijke imam. Het zusje van Mohammed, Layla, moet alles met lede ogen toezien. Op een dag komt het bericht dat er een opstand gaat komen. Mohammed is het eigenlijk niet eens met Mubarak, hij wil zijn vrijheid. Hij wil dansen, hij wil dat er kunst op straat mag zijn. Via Adbelrahman komt hij bij een groep en die groep gaat – net zo als vele mensen in Caïro – in opstand. Mohammed besluit mee te doen. Maar is dat wel zo’n goede beslissing? Kunnen zij Mubarak van de troon halen?

Monique Samuel heeft haar boek gebaseerd op de gebeurtenissen in 2011. Daarmee wordt het boek akelig realistisch en daarmee wordt het verhaal indrukwekkend. Samuel laat verschillende hoofdpersonen in haar verhaal een rol spelen en elke hoofdpersoon vertelt een stukje op zijn/haar eigen manier. Zo maak je de opstand mee vanuit Mohammed, maar ook Layla schrijft iets over haar periode tijdens de opstand. De tegengestelde gedachten, maar ook de verschillende opvattingen worden op deze manier heel erg helder. Daarnaast zijn de jongeren levensecht weergeven. De gedachten die ze hebben en de dingen die ze doen, zijn herkenbaar. “Veel dank aan wie dit ook maar leest. Je kunt hieronder reageren – als je in Egypte woont gebruik dan een andere naam, he! Screuw those assholes van de geheime dienst” een opmerking van Layla, de houding is voor de lezer herkenbaar.

In het boek Dansen tussen golven traangas gebeurt eigenlijk maar heel weinig. In 127 bladzijden beschrijft Samuel alleen de laatste dagen voor de opstand en het begin van de opstand, met daarbij de tragische gebeurtenissen. Toch maken alle gebeurtenissen in het boek indruk op de lezer. Door het sprekende taalgebruik en de mooie beschrijvingen, als “Langzaam komt Mohammed overeind. Hij ziet geen huizen meer, geen mensen, geen agenten. Alleen nog een rode waas. Hij begint te lopen. In zijn hoofd klinkt een dof gebrom” neemt de schrijfster de lezer mee de opstand in. Dat maakt het verhaal aantrekkelijk.

Dansen tussen golven traangas gaat over de schrijnende situatie in Egypte op het moment dat Mubarak aan de leiding was. Monique Samuel weet in een vrij kort verhaal, op eenvoudige wijze, te laten zien hoe de situatie was. Ze neemt de lezer mee, dropt hem in Egypte. Via verschillende personages laat ze de ernst van de situatie zien. De dialogen tussen Layla en het buitenlandse meisje, via Skype, maken dit pijnlijk duidelijk. “Er is ook een andere reden waarom ik in het Engels schrijf. Het geeft me meer vrijheid, want dan kunnen de veiligheidsdiensten me niet zo goed volgen. *haha*. Ze zijn zo dom! De meeste van die idioten zijn niet eens naar school geweest! Agressieve kleerkasten zijn het, met de herseninhoud van een abrikozenpit. Of wat zeg ik? Een doperwt! Maar ik moet evengoed wel voor ze oppassen, hoor. Het leven in de Egyptische gevangenis is geen pretje! Onze overheid is echt barbaars.”