Stijlvolle, serene compositie

De succesvolle journaliste Stephanie Hall wil absoluut Elisabeth Moriau interviewen. Deze steenrijke, ondertussen bejaarde, kunstenares heeft zichzelf al heel lang geleden buiten de schijnwerpers geplaatst en staat geen interviews toe. Maar wat niemand lukt, krijgt Stephanie toch voor elkaar. Elisabeth geeft haar toestemming om samen een lange interviewsessie te houden die over meerdere dagen loopt, op voorwaarde dat alles pas gepubliceerd wordt na haar dood. Ze vliegt meteen de oceaan over richting VS. Wat ze vooral wil weten is wat Elisabeth ertoe bracht om in de anonimiteit te verdwijnen. De waarheid blijkt onthutsend, maar is voor zowel Elisabeth als Stephanie ook therapeutisch.  

Pat Donnez werkt als radiomaker voor de Belgische VRT. Als radiojournalist voor Klara, gaat hij onder andere elke zondag een uur lang een diepgaand gesprek aan met een gast en dan gaat het ook wel eens over boeken. Zelf schrijft Donnez poëzie, non-fictie en fictie. Een van zijn dichtbundels is zelfs speciaal voor kinderen geschreven. Ook ging hij al eens met een theatervoorstelling de boer op. Het interview is Donnez’ achtste boek en is zijn derde publicatie in de categorie fictie.  

Donnez geeft in Het interview gestalte aan een journaliste die al heel wat successen boekte en als gevolg hiervan heel zelfverzekerd behoort te zijn, maar toch worstelt met heel veel twijfels en onzekerheden. Voor een deel heeft dat te maken met haar fascinatie voor Elisabeth Moriau, door wier kunst ze zich al sinds haar negende aangetrokken voelt. Maar ook persoonlijke beslommeringen werken negatief in op haar. De lezer krijgt stukjes interview te lezen, maar volgt Stephanie daartussenin ook als ze niet interviewt. In licht sombere en melancholische bewoordingen geeft Donnez inzicht in hoe Stephanie vecht tegen haar heimwee naar huis en in hoe ze zich probeert staande te houden terwijl de dagen voortschrijden en het interview maar blijft voortkabbelen. Elisabeth werkt weinig mee en maakt het Stephanie immers niet gemakkelijk.  

“Maar met Elisabeth Moriau lijkt het alsof alles wat ik tot nu toe heb geleerd, niet veel meer was dan spielerei. Gepriegel in de marge. Alle honderden interviews die de revue zijn gepasseerd, hooguit vingeroefeningen. Of sterker nog: zelfbedrog.”  

De interviews zijn neergepend zoals ze verlopen: stroef. Donnez laat Elisabeth slechts mondjesmaat ontdooien en laat Stephanie verwoed strijden om het gesprek van de grond te krijgen. Deze ervaren journaliste gedraagt zich al snel als een uit zenuwachtigheid klungelende beginneling. De worstelingen van Stephanie om van het interview wat te maken, zijn kundig en realistisch weergegeven, al zit er ook wel een toefje slapstick in verwerkt wat tegengaat dat de interviews gortdroog en zichzelf herhalend zouden worden. Donnez waakt er nauwgezet over dat het boek tot aan het eind fris blijft.  

Via subtiele hints laat de auteur al halverwege het boek verstaan welke pijnpunten Stephanies leven beheersen, maar het wordt niet uitgesproken omdat Elisabeth er geen weet van heeft. De lezer beseft dat beide vrouwen elkaar geheimen te onthullen hebben, maar hoe dat zal gebeuren, zorgt voor een elementje van spanning. Niets in dit boek is echter overdadig. De humor is subtiel, de spanning is beperkt, de personages blijven sereen. Die gematigdheid wordt nog versterkt door Donnez’ schrijfstijl die heel het boek door sober maar zuiver blijft. Dat wordt tot het allerlaatste woord volgehouden. De ontknoping is er geen waar op de achtergrond tromgeroffel bijhoort, maar volgt netjes de lijn der verwachtingen en wordt in alle rust geopenbaard. En dat is prima. Een anders opgestelde ontknoping had niet bij dit boek gepast. De lezer slaat het boek voldaan dicht.