Een sterk episch debuut van een Amerikaanse dichter

In het keizerrijk Annoer groeien de drie kinderen van de keizer heel verschillend op. Kaden, de oudste zoon en troonopvolger, woont al jaren in een geïsoleerd, hoog in de bergen gelegen klooster. Hij heeft geen waarom hij daar is. De monniken eisen strikte gehoorzaamheid, geven hem ogenschijnlijk zinloze taken, en delen om het minste of geringste zware lijfstraffen uit. Kadens jongere broer Valyn wordt opgeleid bij de Speerwers, de elitetroepen van het keizerrijk. Ook daar wordt weinig respect getoond voor zijn afkomst: het is een zware en soms dodelijke training, en hij krijgt niets cadeau. Hun zuster, Adare, is de enige die in de hoofdstad is gebleven en iets weet over het hofleven en de politieke situatie.  

Maar dan wordt de keizer vermoord, en de samenzwering bedreigt ook zijn kinderen. Kaden weet nog van niets, maar er beginnen mysterieuze wezens rond het klooster te sluipen. Valyn moet zorgen dat hij voor zijn Speerwersproef slaagt zodat hij zijn broer kan waarschuwen, bij voorkeur voor voordat de samenzweerders slagen in hun opzet. Ondertussen probeert Adare in de hoofdstad de politieke situatie onder controle te houden en haar vaders moordenaar te vinden.  

Brian Staveley is zijn carrière begonnen als docent en als dichter, al had hij altijd al een grote liefde voor de fantasy. Hij heeft uiteindelijk besloten de overstap naar de fantasy te maken omdat hij een groter publiek zocht, en hij zijn brood wilde verdienen met schrijven. Het bloed van de keizer is zijn eerste roman, en het eerste deel van een trilogie. Het vervolg (The Providence of Fire) is inmiddels uitgekomen, maar is nog niet in het Nederlands vertaald.  

Het bloed van de keizer speelt zich af in een grote, originele wereld (die te zien aan de terloopse hints die in de tekst staan nog veel groter gaat worden in de volgende delen). En in het begin is het verhaal vrij zwaar. Staveley moet – zoals alle epische fantasyschrijvers – in korte tijd veel informatie kwijt, zowel over de wereld als zijn karakters. En soms heeft hij daar iets te veel haast mee, of treedt hij in meer detail dan strikt noodzakelijk is. Zo pauzeert hij bijvoorbeeld een scène waarin een stervend karakter een van de hoofdpersonen een belangrijke mededeling doet om de rang van dat karakter en de orde waar hij toe behoort te beschrijven. De eerste paar hoofdstukken zijn daardoor een beetje stop-en-start.  

Maar als die eerste fase van world building eenmaal voorbij is, transformeert Het bloed van de keizer in een spannend en intrigerend boek. Staveley houdt een wereld die makkelijk te ver had kunnen uitdijen onder controle door het perspectief bij zijn drie hoofdpersonen te houden en alleen te beschrijven wat hen overkomt en wat zij kunnen weten en observeren. Wat betreft zijn karakters weet hij de middenweg te vinden tussen ‘onfeilbare superhelden’ en ‘willoze speelballen van het lot’ – Kaden, Valyn en Adare raken verstrikt in politieke en maatschappelijke ontwikkelingen die ver boven hun macht gaan en ze hebben niet de keus zich eruit terug te trekken, maar ze hebben wel opties, en hun persoonlijkheid en de kennis die ze bezitten hebben invloed op hun beslissingen.  

Staveley is ook niet bang om te vertragen en het verhaal de kans te geven te ademen. Soms zijn de karakters hoofdstukkenlang bezig met alledaagse taken zonder dat er een monster uit de bosjes springt. Kaden moet potten bakken en met stenen sjouwen, Valyn moet eindeloos militaire oefeningen doen, Adare moet zaken als haar vaders begrafenis regelen. Ondertussen bouwt de spanning zich op de achtergrond verder op, tot het moment daar is voor de ontlading.  

Het bloed van de keizer is zeker een aanrader voor liefhebbers van epische fantasy. Maar ook lezers die meer van andere fantasygenres houden zullen veel goeds in het boek vinden.