Goed boek, maar niet het beste van 2017

Ik kreeg dit boek naar aanleiding van een Hebban-leesclub. Die leesclub werd gehouden omdat het boek de Hebban Award voor beste YA had gewonnen.

Het verhaal speelt zich af in een Amerikaanse high school. Iedereen die de flaptekst van dit boek heeft gelezen, weet dat het over een schietpartij gaat die 54 minuten duurt. Het verhaal speelt zich ook af binnen die 54 minuten, hoewel Marieke Nijkamp af en toe wel gebruikmaakt van een flashback. De vertellers zijn vier personages die in zekere mate betrokken zijn bij de schietpartij. De spanning wordt dus niet zozeer opgebouwd door hetgeen wat er gebeurt, maar wel hoe het gebeurt, wie de dader is, wat zijn motief is en welke slachtoffers er zullen vallen. De lezer krijgt echter redelijk snel een antwoord op die vragen. Daardoor is het een kunst om het verhaal nadien ook nog spannend te houden en de lezer te blijven boeien. Daar heeft de schrijfster helaas wat steken laten vallen. Na de eerste helft van het verhaal leest het verhaal steeds trager en de spanningsboog wordt ook telkens onderbroken door één van de vertelinstanties (Claire) omdat zij amper iets te maken heeft met de actie. Het was veel interessanter geweest om ook de dader van de schietpartij een perspectief te geven, zodat de lezer meer inzicht kon krijgen in zijn gedachten en motieven. Nu probeert Nijkamp die motieven duidelijk te maken aan de hand van andere personages, maar dat is een omslachtige en niet erg krachtige methode.

Buiten de vier vertelinstanties wordt er ook nog gebruikgemaakt van zogenaamde berichtjes op sociale media. Niet alleen van mensen buiten de school, ook leerlingen die zelf betrokken zijn bij de schietpartij zitten op dat moment massaal op Facebook en Twitter – in plaats van naar de hulpdiensten te bellen. Dat is een beetje onrealistisch en storend. Storend omdat de personen die de berichten schrijven amper of zelfs niet in het eigenlijke verhaal voorkomen. Dat biedt geen enkele meerwaarde.

Toch is dit ook geen slecht boek. Er zit erg veel diversiteit in de personages en dat is alleen maar toe te juichen. Vooral omdat die diversiteit op een heel natuurlijke, niet-geforceerde manier tot uiting komt. Ook de taal en schrijfstijl waren erg aangenaam om te lezen. Ik heb natuurlijk wel een vertaling gelezen, maar sommige structuren waren gewoon prachtig. Ik ben vooral fan van schijnbare tegenstellingen en daarvan zitten een paar mooie voorbeelden in het boek. Ik eindig deze recensie met eentje (en tevens mijn favoriete quote): “Zo zijn we nu geworden: doodsbang en onbevreesd.”