Zo Vader, zo Zoon?

Wat gebeurt er in een gezin als de familieleden elkaar niet meer weten te bereiken? Wat betekent het voor de ontwikkeling van een jonge jongen als zijn ouders, om welke reden dan ook, hem geen warme, liefdevolle opvoeding kunnen geven? En hoe komt het dat in één gezin beide ouders sociaal gehandicapt lijken?

Meer dan genoeg vragen die omhoog komen tijdens het lezen van deze debuutroman van Xander Jongejan. En als je verwacht dat je antwoorden krijgt, nou, dan heb je het mis. Is dat erg? Nee, zeker niet.

Centraal staat de Zoon. In het boek komt naar voren dat hij Robert heeft, maar ik vond de benamingen Vader, Zoon, Mama en Oma meer op hun plaats dan de eventuele “echte” namen. De roman begint ijzersterk met een scène die er voor zorgt dat je meteen overloopt van vragen. In een soort van briefwisseling tussen Vader en Zoon wordt vervolgens de setting uitgewerkt die geleid heeft tot die gebeurtenis uit het eerste hoofdstok. Een verrassende opbouw van deze roman.

Het leven van Vader en Zoon wordt grotendeels gedicteerd door Mama. Wat er precies met Mama aan de hand is, blijft onduidelijk, maar dat er voor iedereen (dus misschien zelfs ook voor Mama zelf) sprake is van een mentaal uitputtende situatie die aan gijzeling en mishandeling doet denken, is wel duidelijk.

Om en om komen Vader en Zoon aan het woord. Daardoor worden sommige gebeurtenissen dus uit verschillende invalshoeken beschreven. Er zijn raakvlakken en kruispunten, maar desondanks sluiten de verhalen niet op elkaar aan. Vader en Zoon leiden en lijden hun eigen leven.

De tafel van Tarzan is allesbehalve een licht en vrolijk boek. Toch is het de moeite zeker waard. Al is het maar omdat het aanzet tot nadenken over welke invloed uitspraken en gedrag op een ander kunnen hebben. En dat wij onze ogen niet moeten sluiten voor wat wij om ons heen zien gebeuren.