Wie er van droomt de nieuwe Herman Koch, Saskia Noort of Arnon Grunberg te worden, doet er goed aan het nieuwe boek van Simon Hammelburg te lezen. Het is een dun boekje, maar voor aanstaande schrijvers bevat het veel nuttige informatie.

Voordat je over de rode loper mag bij het boekenbal of met je NS-publieksprijs een jaar lang gratis met de trein kan reizen gaat er toch echt heel wat aan vooraf.

Neem nu het verhaal van journalist en schrijver Tonko Sluyter. Van zijn goede vriend Floris ontvangt hij een stapel zeer waardevolle papieren: bewijsmateriaal van twee schandalen in de sportwereld. Voordat Tonko goed en wel de wereld op de hoogte heeft kunnen brengen van een nieuw dopingschandaal in de wielerwereld, gaat een collega er al met het nieuws vandoor. Van je collega’s moet je het, in de mediawereld, dus duidelijk niet hebben.

Dit zou Tonko geen tweede keer overkomen. Zijn verhaal over corruptie in de voetballerij zou hij dus beter aanpakken. Floris gaf hem genoeg materiaal voor een bestseller, dus waarom zou hij die gewoon niet schrijven? Met wat hulp van zijn vriendin en een secretaresse is het verhaal zo gepiept. Maar om de hele wereld van het boek te kunnen laten smullen, moet het wel in de boekhandel terecht komen en dat blijkt niet zo eenvoudig te gaan.

Het begint al met het vinden van een geschikte uitgever. Vele nemen niet eens de moeite het manuscript te lezen en laten nooit meer wat van zich horen. Als je er dan eindelijk één gevonden lijkt te hebben blijken de PR’ers hun werk weer niet goed te doen. Een boek promoten op radio en tv valt ook al niet mee. Vaak kom je als schrijver niet verder dan een voorgesprek en krijg je te maken met journalisten die zeer slecht zijn voorbereid. Ook sommige recensenten doen hun werk niet goed, ze schrijven echt tenenkrommende dingen (nou, bedankt hé Simon!). Om uiteindelijk stapels boeken bij de AKO, Bruna, Libris te kunnen verkopen moet je als schrijver dus zelf heel hard je best doen.

Simon Hammelburg weet waarover hij schrijft, hij heeft zelf jarenlang als journalist gewerkt. Nu neemt hij op een gepaste wijze zijn collega’s op de hak. Het leuke aan het boek is dat hij veel mensen niet bij naam noemt, maar dat je als lezer heel goed weet om wie het gaat. Niet alleen de journalistiek verloedert, ook veel schrijvers kunnen er wat van. Humor in boeken is tegenwoordig vaak plat, grof en beledigend. Hammelburg toont in het boek dat je lezers met een fatsoenlijk taalgebruik net zo goed aan het lachen kunt krijgen.

Gelukkig heeft de schrijver zelf wel een actieve uitgever en PR dame gevonden. Nadat het boekje op 7 februari uitkwam was het binnen enkele dagen uitverkocht. ‘Het voorgesprek’ is ondertussen weer volop verkrijgbaar. Dus journalisten, recensenten en schrijvers haast u naar de boekhandel. Kijk of u uzelf in het boekje tegenkomt. Zo niet, dan wil de schrijver er in april, als hij naar Nederland komt, er vast wel wat aardigs voor u (of onaardigs over u)  inschrijven!