Goed, ik heb wat rust kunnen nemen en ik geloof dat ik stilaan paraat sta om een derde reeks bijdragen af te vuren op u als nietsvermoedende lezer, ditmaal onder de onheilspellende kop Flirten met de waanzin, na de eerdere series Timmeren aan de weg (2020-2021) en Rommelen in de marge (2022). Ik dacht eerst nog aan Struikelen voor de eindstreep als nieuwe titel, maar dat leek me toch net wat te defaitistisch. Misschien is dat iets voor later, als mijn verlangen naar een eerste publicatie nóg wat uitzichtlozer wordt.
Voor wie me niet kent - en dat zijn er helaas veel te veel - ik heet Bohse en ik ben een aspirant-schrijver zonder enige uitgave op mijn naam, maar met een stoere Honda Goldwing (dat is een motorfiets), een indolente golden retriever (dat is een merk van hond) en een echtgenote van Italiaanse komaf die is geboren in een hoogst ongemanierd dorpje net buiten Verona, een stad in de Povlakte waar naar verluidt de grootste romance ooit heeft plaatsgevonden. Als u in de buurt bent, moet u maar eens naar de Casa di Giulietta gaan, dan kan u met uw eigen ogen zien waar die denkbeeldige Julia van Shakespeare precies heeft gewoond. Zelf kom ik er zo weinig mogelijk omdat ik sinds mijn eigen huwelijk maar al te goed weet uit welk hout de lokale vrouwen daar gesneden zijn. Ik geef u een hint: Italiaanse steeneik. Meer wil ik daar niet over kwijt. Verder heb ik nog drie oppassende kinderen van even in de twintig die me gelukkig min of meer aanvaarden zoals ik ben.
Nu, waarom een titel als Flirten met de waanzin? U zou denken dat ik die heb bedacht omdat ik zo koppig blijf doorschrijven terwijl ik maar geen uitgever vind die roekeloos genoeg is om geld op me in te zetten. Niets is minder waar. Nee, de titel verwijst naar het feit dat ik in mijn komende bijdragen waar mogelijk een raakpunt wil zoeken met het ongebruikelijke. Anders gesteld, in mijn volgende columns en verhalen ben ik van plan om op zoek te gaan naar toestanden die zo op het eerste gezicht te uitzinnig lijken voor woorden, letterlijk zelfs. Geen idee of ik zoiets driekwart jaar ga volhouden, maar kom op, wie is er beter geplaatst dan ik om een gooi te doen naar de titel van dorpsgek van het jaar? En dat terwijl de concurrentie moordend is? Niemand toch?
En laat ik al meteen beginnen met een eerste vorm van waanzin om keurig binnen de krijtlijnen van mijn nieuwe voornemen te blijven. U moet namelijk weten dat ik vorig jaar ben begonnen aan mijn tweede serie Rommelen in de marge in de hoop dat ik het aantal volgers van deze blog zou kunnen opkrikken van 25 naar 30. Die hoop is ijdel gebleken, want ik sloot de serie af met welgeteld 26 bondgenoten. Erger nog, na bijna vier maanden radiostilte ben ik inmiddels weggezakt naar 24 zielen die het nog een laatste kans willen geven. Het blijft dus bikkelen voor wat aandacht en het ziet er voorlopig niet goed uit. Het is immers niet zoals - ik zeg maar wat - een gevecht tegen overtollige kilo’s, waar u goed bezig bent als u minder van iets overhoudt. Voelt u waar ik op aanstuur? Want als ik ooit tot publiceren wil komen, dan betekenen 24 welwillende forumleden 24 verkochte exemplaren van mijn eerste uitgave. In het allerbeste geval. Tel daar nog een handvol bezorgde vrienden en wat familiezieke neven en nichten bij en u zal begrijpen dat het op die manier niet opschiet met mijn schrijversambities.
Daarom ga ik het nu helemaal anders aanpakken. Want lezers schijnen kwaliteit te willen, zo heeft iemand me onlangs voorgehouden met iets meer nadruk dan ik persoonlijk gepast vond. Ik ben dus van plan om fatsoenlijker te schrijven. Met meer focus en zorg, weet u wel? De ambitie is om de verhalen zo leesbaar mogelijk te vertellen, met duidelijk onderscheiden alinea’s, helder geformuleerde zinnen en zonder al te veel spellingsfouten. En waarschijnlijk met een snuifje humor erin, dat lijkt me ook wel wat. Een beetje de clown uithangen op papier, ik denk dat zoiets me nog wel goed zou afgaan.
Want ziet u, ik heb u nog niet helemaal om, merk ik. En ditmaal wordt het erop of eronder. Geen eenvoudige opdracht misschien, maar deze keer wil ik de jaarrekening afsluiten met een batig saldo van 100 volgers in plaats van 24. Jawel, dat heeft u goed gelezen: honderd. Ooit heb ik ergens gelezen dat de aanval de beste verdediging is. Vandaar dus. Wel? Ben ik een lefgozer of ben ik er geen?
Wat zegt u? Hoe ik in godsnaam aan al die extra volgers moet komen als ik er vorig jaar met veel pijn en moeite maar eentje heb bijgewonnen om er vervolgens twee te verliezen? Zoiets is totaal onmogelijk, meent u?
Precies, nu zijn we er. U heeft gelijk, het is volstrekt onhaalbaar, een onbereikbare droom, het is als propjes schieten naar de maan. En net om die reden past het naadloos in de filosofie van deze nieuwe serie. Begrijpt u nu waar Flirten met de waanzin precies voor staat?
Ok, tot volgende week dan maar. Tenminste, dat hoop ik, want ik heb geen idee of ik u met al het voorgaande nieuwsgierig heb gemaakt of tot bekommerd hoofdschudden heb gebracht.

Nog even dit, want het valt me nu pas op: Propjes schieten naar de maan, dat zou ook een leuke nieuwe titel geweest zijn voor mijn derde serie. Maar daarvoor is het nu natuurlijk te laat, want ik heb net deze eerste tekst al gepubliceerd, zowel hier als in de gelijknamige blogspot. Voor dit jaar kan het dus niet meer. Ik ga alles niet nóg eens omgooien, dank u feestelijk - het is zo al ingewikkeld genoeg, al dat geklooi met afbeeldingen en een nieuwe titel in de banner en de vervanging van die verklarende flaptekst aan de rechterkant.
Tussen haakjes, vanaf volgende week moet u rechtstreeks naar mijn blogspot afreizen als u me verder wil lezen, enkel deze ene keer post ik mijn bijdrage dubbel om zoveel mogelijk potentiële lezers te bereiken. Met dat sacrale doel van die honderd volgers in het achterhoofd, weet u wel? Per slot van rekening vang je meer vliegen met twee lepeltjes stroop dan met een anker wijnazijn. Dat zeggen ze toch zo, of niet soms? Wat? Niet helemaal? Goed dan, als u het zegt. Dat belooft, ik moet er nog aan beginnen en u heeft nu al praatjes.
En die alternatieve titel, met die propjes en die maan, dat is misschien iets voor een andere jaargang, ik zie nog wel.