En toen moest ik een boek kiezen om mijn maandelijkse challenge af te vinken, lees een waargebeurd verhaal. Ik lees niet veel waargebeurde verhalen, schrik het me af of verblijf ik liever in mijn bubbel van fictie? Mijn keuze viel op “mijn leven in de hel – Sarah Forsyth”, een verhaal dat je stil achterlaat.

Wie is Sarah Forsyth?

In 1997 deed Sarah haar verhaal in een documentaire voor ITTV, in een aflevering werd haar verhaal in grote lijnen verteld. Na kennismaking met journalist Tim Tate besluit ze om een boek te schrijven over de werkelijkheid van de huidige seksslavernij. Zelf noemt ze het geen boek over ellende en verdriet maar een boek van hoop, een boek opgedragen aan de slachtoffers van de handel in seksslavinnen, wie en waar zij ook mogen zijn. Sarah schrijft onder een pseudoniem in samenwerking met Tim Tate (journalist).

Korte inhoud:

Sarah (1976) woont in Gateshead, het gezin Forsyth oogt perfect, ze behoren tot de middenklasse, eigen huis, nooit gebrek aan eten of speelgoed. Maar achter die façade heerst er geweld en misbruik. Sarah heeft een jeugd waar ze moet leren overleven en zich leert afsluiten voor de gruwelijkheden die ze doorstaat, de 19-jarige Sarah werkt als verzorgster in een verpleegtehuis, haar relatie loopt op de klippen, hun huis moeten ze verkopen.

Als ze een advertentie ziet staan “kleuterverzorgster gezocht voor crèche in Amsterdam accommodatie verzorgd”, is ze direct enthousiast. Om afschuwelijk herinneringen achter zich te laten, ziet ze dit als een fantastisch gelegenheid om haar leven terug op de rails te krijgen. Op Schiphol aangekomen, duwen de mensen die haar komen halen in een auto en kijkt ze recht in de loop van een pistool. Ze nemen haar paspoort af en rijden regelrecht naar de Amsterdamse Wallen, daar wordt ze gedwongen achter een raam gezet.

Wat vond ik ervan?

Het boek start al met een voorwoord van Tim Tate, waar je als lezer direct met de neus op de feiten wordt geduwd, cijfers over slavenhandel en in welke toestand hij Sarah heeft leren kennen. Sarah schrijft een eerlijk relaas wat ze heeft meegemaakt en ja de titel is nog zacht uitgedrukt. Terwijl je leest is het alsof Sarah haar verhaal aan de lezers doet, zeer persoonlijk, maar ze stelt zich ook af en toe in vraag, haar onzekerheid lees je tussen de lijnen door. Het boek is ingedeeld in korte hoofdstukken, waar één hoofdstuk voor mij vooral uitsprong is “hoofdstuk 8 – de organisatie van het kwaad”, een blik in de gruwelijke wereld van mensenhandel. Dit is geen boek voor gevoelige lezers of misschien moeten we ons hoofd niet wegdraaien en de realiteit onder ogen zien. Ik kan hier niet spreken over een prachtig verwoord boek en het is geen literair hoogstandje maar pure realiteit van een gruwelijke hel.