Je kunt er niet omheen. De laatste dagen wordt het in elke krant en elk nieuwsitem wel even genoemd. In de nacht van 31 januari op 1 februari is het 70 jaar geleden dat de grote Watersnoodramp zich voltrok in grote delen van het zuidwestelijke deel van Nederland maar ook in België en Engeland. Zelfs in Duitsland kregen ze er mee te maken. 

Negen jaar geleden las ik als eerste boek van januari Zee Binnen van Margriet de Moor en de laatste bladzijde las ik uit op 1 januari. Dat had iets grappigs, vond ik, dus ik schreef de datum van uitlezen in mijn toenmalige lijstje met boeken. Vanaf dat moment ben ik data gaan noteren. Doordat ik Zee Binnen een erg bijzonder geschreven boek vond, las ik vrij snel daarna De verdronkene van dezelfde auteur. Dit boek raakte me nog meer, door de bijzondere opbouw en het heftige verhaal waarbij de watersnoodramp van 1953 een zeer grote rol speelde. Ik was zo onder de indruk van het verhaal dat ik het op een gegeven moment niet meer weg kon leggen.
Ik weet nog dat ik die dag bij mijn moeder op visite ging, vanwege haar verjaardag. We kwamen best laat thuis, maar ik moest en zou De verdronkene uitlezen die avond. Dat was op 31 januari. Ik las het boek uit, toen was het iets na middernacht. Pas op het moment dat ik het opschreef in mijn lijst, drong het echt tot me door; het was juist die nacht 61 jaar geleden dat die ramp zich voltrokken had. Dat kwam zo hard binnen dat ik het nu nog weet, dat ik mij dat moment nu nog helder voor de geest kan halen. 

Het was dan ook niet heel gek dat ik een dag of wat later stuitte op het boek 1953 van Rik Launchpach. Omdat dit ook over die ramp ging, lag het juist in die periode pontificaal uitgestald bij de plaatselijke bibliotheek en omdat ik net over de ramp gelezen had, viel die titel mij direct op. Dat moest ik lezen en dat heb ik ook gelezen.

Tips

Nu die datum weer in aandacht is en ik weer van alles lees over de Watersnoodramp en ook merk dat het onderwepr dit jaar, het herdenkingsjaar, nog meer in de belangstelling staat dan andere jaren, dacht ik weer terug aan 2014. Die ervaring wilde ik met jullie delen vandaar dat ik deze boeken opnieuw onder jullie aandacht wil brengen.

Als eerste, en voor mij ultieme, tip voor de herdenking van 1953 zou ik De verdronkene willen aanraden. De Moor zet een heel bijzondere situatie in, om iets over de Watersnoodramp te vertellen. Of mogelijk is de Watersnoodramp veel meer het decor en niet het onderwerp maar dan wel als een indringend decor. Het gegeven is heel bijzonder (ik vertel niet meer dan dit om geen spoilers weg te geven) en de opbouw van het verhaal is echt sterk. Ik was enorm onder de indruk en eerlijk gezegd heb ik veel en vaak gehuild. Het verhaal is literair beschreven en toch ook informatief, zonder dat het non-fictie wordt.

Natuurlijk is 1953 van Launchpach ook mooi en indrukwekkend. Ik vond het weer een aangrijpend en heftig boek. Ondanks dat ook dit boek informatief is vond ik het mooi maar niet zo mooi als het boek van Margriet de Moor. Ik denk wel dat het iets makkelijker leest.

Een boek waar ik al lang naar uitkijk, maar dat ik nog altijd niet heb aangeschaft, is De zee kwam door de brievenbus, een kinderboek van Selma Noort, over deze ramp. Zoals gezegd, las ik het zelf nog niet maar ik heb al zo veel mooie dingen over dit boek gehoord, dat het hoog op mijn verlanglijst staat. 

Dat geldt ook voor Gevaarlijk water van Marte Jongbloed. Een jeugdboek over deze ramp dat nu, in het herdenkingsjaar, uitkomt precies 70 jaar na de ramp. Op het moment dat ik de cover van dit boek zag, schoot weer die datum in mijn hoofd en dacht ik weer terug aan De verdronkene. Met die scherpe titel erbij wist ik direct dat ik ook dit boek wilde lezen. Misschien wel op 31 januari?

Trouwens, de titel van dat eerste boek van de Moor, Zee Binnen, lijkt misschien wel te passen bij dit onderwerp maar zo is het dus niet. Die roman gaat over iets heel anders. 

* Heb jij al eens een boek gelezen over dit onderwerp? Welke tips heb jij nog voor mij?