Het boek werd omschreven als 'Willy Wonka meets the Matrix' en won verscheidene prijzen. Ready Player One van Ernest Cline werd een grote hit en het duurde niet lang voordat de filmrechten werden gekocht door Warner Bros. Dit jaar kwam de verfilming in de bioscoop onder de regie van niemand minder dan Steven Spielberg. Met zo'n regisseur kan het haast niet mis gaan, maar ook hier is nog maar de vraag: wat was beter - het boek of de film? Of maakt dat niet uit?

Pas op: Spoilers!

Door: Demi

Ready Player One - het boek

Ik las het boek een paar maanden terug, toen ik hoorde dat de verfilming bijna uitkwam. Ik had er al veel goeds over gehoord en ik vond het gaaf dat er zoveel verwijzingen naar de jaren 80 in zaten (ook al heb ik die helemaal niet meegemaakt). Ik was al een fan van de serie Stranger Things die ook voor een deel gefocust is op nostalgie naar deze tijd, dus dit boek stond zeker hoog op mijn lijstje. Het leuke aan dit boek vind ik dat, zoals een quote op de cover mij al beloofde, het een soort 'Willy Wonka meets the Matrix' is. In de enorme virtual reality wereld van de OASIS is er namelijk een grote hunt naar de drie sleutels die uiteindelijk naar de ultieme easter egg leiden: het zeggenschap over de OASIS en een enorm fortuin. Deze speurtocht is in de wereld gestopt door één van de makers ervan, Halliday, vlak voor zijn dood. Het filmpje waarin hij uitlegd hoe de zoektocht in elkaar zit wordt in de jaren die volgen miljarden keren bekeken en geanalyseerd in de hoop op clues naar de eerste, bronzen sleutel. De gunters, mensen die op zoek zijn naar Halliday's easter egg, stampen hun hoofd vol met jaren 80 pop culture en trivia en leren elk feitje over Halliday uit hun hoofd. Allemaal puur om dé ultieme prijs. Hmm, dat klinkt al aardig als de Golden Tickets die Willy Wonka verspreide over de wereld in de hoop uiteindelijk een opvolger te vinden voor zijn fabriek en erfenis. En de vergelijking met de Matrix? De mensen in het boek leven in een bijna dystopische wereld waarin de aarde flink is opgewarmd en fossiele brandstoffen zo goed als opgeraakt zijn. De arme mensen zijn nog armer geworden en de enige uitvlucht is de OASIS. Iedereen kan er toegang tot krijgen dankzij de goedkope brillen en handschoenen en je kan je wel voorstellen waarom iedereen liever hun tijd doorbrengt in de fantastische, eindeloze wereld van de OASIS dan de keiharde realiteit. In de OASIS kan je alles doen en laten wat je maar wilt. Je kan er een opleiding volgen, maar ook mensen ontmoeten, shoppen, werelden bezoeken die voorheen alleen in boeken en films bestonden, en ga zo maar door. Bedenk het, en het kan. Ik denk dat veel mensen wel eens hebben nagedacht over zo'n virtuele wereld, al helemaal omdat we er steeds dichterbij komen met de technologie die blijft verbeteren. Dat, gecombineerd bij het vertrouwde en nostalgische van de rijke jaren 80, zorgt ervoor dat dit boek heel erg tot de verbeelding spreekt en veel mensen laat wegdromen. Ik kon me daar zeker wel in vinden. 

Natuurlijk is er in een wereld als deze ook een slechterik: de organisatie van IOI, met Nolan Sorrento aan de leiding. Deze organisatie wilt ook de easter egg vinden, maar puur om dan zeggenschap te krijgen en bakken met geld te verdienen door dure abonnementen en reclame in de OASIS. Met andere woorden, als zij de OASIS in bezit zouden krijgen zouden veel mensen er geen gebruik meer van kunnen maken en bovendien verliest de wereld dan zijn authenticiteit en autonomie. IOI heeft veel mensen in dienst die allemaal als doel hebben de sleutels te vinden met hun collectieve samenwerking. 

\We hebben onze slechterik, en dan moet er natuurlijk ook een held zijn. Dit komt in de vorm van Wade, ook wel beter bekend als 'Parzival' in de OASIS. Hij vindt de eerste sleutel in het begin van het boek na vijf jaar lang fervent te hebben gezocht. Wade is een echte gunter en heeft de zoektocht geen moment opgegeven. Bijna niemand zoekt echter meer na die vijf jaar, waardoor Wade bijna ruim baan heeft. Bij de eerste sleutel vindt hij echter een andere avatar: Art3mis. Zij was er al eerder dan hem, maar toch weet Wade de sleutel als eerste te bemachtigen doordat hij alle levels wist uit te spelen van een typisch jaren 80 arcadespel genaamd Joust. Vanaf dat moment staat de wereld op zijn kop en begint de gekheid rondom de zoektocht weer opnieuw. Algauw bemachtigt Art3emis echter ook de sleutel en begint het pas echt spannend te worden. Nadat er nog drie mensen de sleutel vinden komen ze bekend te staan als de 'High Five', verwijzend naar hun aantal. 

Het was heel leuk om alle raadsels te zien en hoe ze werden opgelost. Veel jaren 80 verwijzingen herkende ik niet, maar dankzij de uitleg en beschrijvingen vond ik het niet lastig om me er iets bij voor te stellen. Het was zeker een leuk boek met veel avontuur. Op een gegeven moment werden de raadsels wel erg snel opgelost en de sleutels wel heel gemakkelijk gevonden, maar je kan ook niet honderden pagina's besteden aan het uitvogelen van alles natuurlijk. Dan wordt het saai en gaat de vaart uit het verhaal. Ik stoorde me dus niet teveel aan dit hoge tempo. Wel vond ik het jammer hoe Wade reageerde toen er een hele woonblok aan woonwagens (op elkaar gestapeld door het gebrek aan ruimte) werd opgeblazen. Veel aandacht besteedde hij hier verder niet aan. Veel mensen stierven, maar Wade stond er niet echt bij stil. Ook niet toen de adrenaline wegebde. Maar dit is slechts een klein puntje van kritiek. 

Ready Player One is een boek dat perfect is voor een grote 3D verfilming en dat is ook precies wat er gebeurde. En niemand minder dan Steven Spielberg ging het regisseren. Dan kan het alleen nog maar goed gaan, toch?

Ready Player One - de film

Een paar weken terug zag ik de film in 3D. Het begon gelijk goed met een bekend liedje uit de jaren 80: Jump van Van Halen. (Een favoriet van mijn vader overigens). Er kwam een voice-over bij van Wade, en we springen gelijk in de wereld van de OASIS. Dit was heel goed vormgegeven en de avatars zagen er leuk uit. Het is wel gelijk een stuk anders dan het boek. We komen erachter dat het al heel lang bekend is waar je de bronzen sleutel kan vinden: je moet de race winnen. Deze race gaat onder andere langs Godzilla en op het einde King Kong. Verschillende iconische wagens en motoren komen langs in deze race. Zo rijdt Wade in een Delorian uit Back to the Future. Deze race bevat in ieder geval dus al heel veel gave verwijzingen. De race dus: niemand kan hem afmaken omdat King Kong daar de weg breekt en alle resterende wagens verscheurd en opeet. Onmogelijk. Tot Wade na een clip van Halliday er plots achterkomt dat je de race anders moet rijden. Namelijk: in plaats van vooruit te gaan moet je achteruit! Wade doet precies dit in de eerst volgende race en raakt daardoor op een ondergrondse weg terecht. Hierdoor gaat hij onder de eigenlijk race boven hem door en belandt hij veilig op de eindbestemming. Daar krijgt hij de eerste sleutel. 

De manier waarop de andere sleutels bemachtigd werden was ook anders dan in het boek. Dat is begrijpelijk, want het is niet zo interessant om iemand level na level van een spel te zien spelen. Ik vond het dus goed dat dit was veranderd naar meer actierijke opdrachten. Nog een belangrijk verschil met het boek was ook dat er geen poort is na de vondst van elke sleutel (waar óók weer een opdracht aan is verbonden die je moet halen voor de volgende clue.) In plaats daarvan was er één poort op het einde waar alledrie de sleutels in moesten. 

Het hoogtepunt van de film was voor mij het moment dat Wade en de High Five (ze werken veel eerder en meer samen in de film dan in het boek) erachter komen dat ze in een bepaalde film moeten springen voor de volgende sleutel. In het boek moest Wade in Monty Python and the Holy Grail en Ferris Bueller's Day Off springen, maar voor de verfilming werd een andere iconische film gekozen. 'A creator who hates his own creation...' Dit verwees naar Stephen King die de verfilming van zijn boek The Shining door Stanley Kubrick verschrikkelijk vond. Het was deze film waarin ze sprongen, en je voelde gelijk de reactie van het publiek toen het iconische hotel met die enge vloerbedekking in beeld kwam. De enge tweeling kwam ook langs, en de mensen om mij heen flusiterden meteen 'niet doen!' toen Aetch, Wade's beste vriend, de tweeling volgde. Die had duidelijk de film nog nooit gezien. En brr, de enge vrouw in de badkuip kwam natuurlijk ook langs, net als het doolhof buiten het hotel. Er was jammer genoeg geen cameo van Jack Nicholson en dus ook geen 'Hereeee's Johnny!'.

Het laatste gedeelte van de film was heel gaaf: Wade riep iedereen in de wereld op om mee te vechten tegen IOI, en de wereld gaf absoluut gehoor. Het was mooi om te zien hoe iedereen meevocht en ook leuk om weer allerlei verwijzingen terug te zien. Highlight was natuurlijk de bekende pop Chucky die achter elkaar veel IOI medewerkers doodde in de OASIS en hen tegelijkertijd ook de nachtmerrie van hun leven bezorgde.

Yvette, die ook bekend is met zowel het boek als de film, zegt het volgende: De acteur had van mij veel nerdier gemogen. Dat viel wat tegen voor mij. De gedeelten met het trailer park waren precies zoals de cover. Nog een pluspunt: ze hebben ongelooflijk veel easter eggs erin verstopt, ook die niet in het boek staan, zoals typische jaren 90 dingen, zelfs een referentie naar Steve Jobs. Het geeft daarom een extra dimensie om de film te bekijken. Het is echt een sport zoveel mogelijk referenties te herkennen. Dat is ook het hele leuke aan het boek. Ik moest de hele tijd grijnzen om herkenningen. Dit boek bevestigde dat ik meer nerd ben dan ik dacht, juist omdat ik veel referenties zie en dat leuk vind.

Conclusie

Al met al vond ik het een geslaagde verfilming van een leuk, interessant boek. Het is het zeker waard om de film meerdere keren te bekijken om alle verwijzingen te spotten. De special effects waren goed en de High-Five kreeg wat meer aandacht dan in het boek. Er was veel anders in de film, maar grotendeels waren dit begrijpelijke en vaak zelfs betere veranderingen. Steven Spielberg heeft zeker nog niet zijn touch verloren. 

Zowel het boek als de film zijn aanraders voor jong of oud, of je de jaren 80 nu hebt meegemaakt of niet. Het blijft een universeel verhaal dat genoeg uitlegd, maar vooral ook veel laat zien. Het entertaint je en zet je ook aan het nadenken. Een geslaagde sci-fi boek/film wat mij betreft!

Heb jij Ready Player One gelezen en/of gezien en zo ja: wat vond je ervan? Zo nee, ben je nu nieuwsgierig geworden (ondanks de spoilers)? Laat het ons weten in de comments!