Ik mocht Voor altijd mijn dochter lezen van Rachel Hore. Wat was ik hier blij mee, haar boek Een week in Parijs heeft mij, nu ondertussen drie jaar geleden, weer aan het lezen gekregen.
Het boek had mij zo ingenomen, dat ik onmiddellijk dacht waarom heb ik zolang niet gelezen. Rachel Hore is dan voor mij ook een van mijn lievelingsschrijfsters op het vlak van romans, niet zo gekend als Lucinda Riley of Santa Montefiore, maar ze moet zeker niet onder doen voor hen.

- door Lizzie -

Over Rachel Hore

Rachel Hore werkte bijna twintig jaar in Londen als (hoofd)redacteur fictie voor onder andere HarperCollins. Ze verhuisde enkele jaren geleden met haar gezin naar het platteland van Norfolk. Sinds ze in Norfolk woont geeft ze les in creatief schrijven en publiceren aan de Universiteit van East Angelia en schrijft ze haar romans.

Over Voor altijd mijn dochter

Een universeel en recent weer actueel taboe uit het verleden: alleenstaande moeders die gedwongen werden hun kind af te staan.
Als de negentienjarige Alice Copeman in 1917 een jonge soldaat ontmoet die op verlof is van het front, worden ze halsoverkop verliefd. Ze raakt zwanger, maar als het bericht komt dat haar geliefde is omgekomen, zetten haar vader en stiefmoeder Alice onder grote druk om haar dochtertje direct na de geboorte af te staan. Na de bevalling blijft Alice gebroken achter, rouwend om haar kind en haar geliefde.

Edith en Philip Burns zijn ongewenst kinderloos en adopteren de baby, die ze Irene noemen. Irene groeit op met haar gevoel dat er iets ontbreekt in haar leven, dat ze anders is dan de andere kinderen. Maar niemand vertelt haar de waarheid, en hoewel ze, eenmaal volwassen, als verpleegkundige haar stempel op de leven van velen drukt, heeft ze moeite om vrede en geluk in haar eigen leven te vinden. Tot ze op een dag besluit op zoek te gaan naar het ware verhaal van haar afkomst.

Mijn mening

Dit was voor mij een boek op het juiste moment, sinds ik zelf corona heb gehad vlot het lezen moeizaam en lukt het mij niet altijd om mij helemaal in het boek in te leven, maar Voor altijd mijn dochter had mij vanaf de eerste letter beet, net wat ik gehoopt had en gewoon ben van Hore.
Ik kon mij helemaal inleven in de wereld van Alice en Irene, we lezen het verhaal afwisselend vanuit beide vrouwen. Het boek speelt zich af tussen de eerste en tweede wereldoorlog in een tijdspanne van ongeveer twintig jaar. We krijgen te lezen hoe vrouwen altijd als slecht bestempeld werden als ze onverwacht zwanger werden, of hoe er zoveel kinderen in de lagere klasses kwamen. Het was mooi om te lezen dat Alice, zich hiervoor wilde inzetten, omdat die vrouwen uitgeput waren van de vele kinderen en bang waren om nog seks te hebben met hun echtgenoot uit schrik weer zwanger te worden. Het rubberen hoedje werd dan ook in de geboortekliniek waar Alice werkte ten zeerste aanbevolen. Door alles wat ze zelf meegemaakt had, kon Alice zich goed inleven in haar patiënten en doet ze ook veel voor hen.
Irene van haar kant leren we kennen als meisje die op de lagere school zit en het moeilijk heeft. Ze is zoekende en heeft het gevoel dat ze anders is dan de anderen, maar toch is ze lief en wil ze veel doen voor anderen. Ze leert mevrouw Juniper en haar zoon Tom kennen en dat is voor haar een vriendschap die ze koestert omdat ze het gevoel heeft dat zij naar haar luisteren en haar niet veroordelen. Maar ze blijft zoekende, tot ze op een dag haar geboorteakte vindt en verder gaat zoeken naar haar moeder, een hele zoektocht met heel veel emotie en schrik voor afwijzing.

Door het afwisselend in het leven van Alice of Irene te duiken leest het boek vlot. Ieder personage is goed en sterk neergezet en je kunt je ze zo een beeld van hen gaan vormen. De emoties van Alice en Irene kon ik zo voelen en zelf ervaren. Top dat Hore dit zo goed weet over te brengen op de lezer. Dit boek was weer top en heeft mijn zin in lezen zoals drie jaar geleden helemaal teruggebracht.
Ik was al fan van de schrijfstijl en de boeken van Rachel Hore en blijf dit ook. Ik moet er nu nog eentje lezen van haar en dan heb ik ze allemaal uit.

Hebben jullie al iets gelezen van Rachel Hore?