Boek zoekt lezer

Romandebuut, met autobiografische elementen en wortels in Duitse werkkampen. Gehard door trauma’s, toont zich liever ijzersterk dan dat emoties getoond worden, houdt van hout en geeft zich niet gemakkelijk bloot. Is op zoek naar plezierige lezer die een Blind date wil aangaan, die kan genieten van een boek gebaseerd op waargebeurde feiten, die interesse heeft in verhalen over de Tweede Wereldoorlog en die niet zal oordelen op vorm of bedekking.

De kennismaking
Lezers met diverse interesses, van diverse pluimage (dol op historische romans of juist altijd genietend van thrillers), reageerden op de oproep van deze Blind date. Velen waren nieuwsgierig en schreven zich enthousiast in. Vol spanning wachtte men op het bericht met de melding dat men mee mocht doen en met trillende knietjes keek men uit naar het debuut dat op de mat zou ploffen. De onthulling van de cover en achterflap was voor sommigen een feestje terwijl anderen nog afwachtend waren en eerst nader wilden kennismaken voordat een oordeel geveld werd. Het kaartje in het boek werd goed ontvangen.

Het verhaal
Mathilde merkt dat haar vader Mart slecht in zijn vel zit, kort nadat zij het huis verlaten heeft om te gaan studeren. Ze denkt terug aan een schrift dat ze ooit vond in een speciaal kistje waarvan ze denkt dat ze daar mogelijk de verklaring kan vinden voor het teruggetrokken gedrag van haar vader. Ze gaat op zoektocht in de tijd dat vader Mart op een andere manier op zoek gaat naar zijn verleden en bemerkt dat de oorloog niet in zijn koude kleren is gaan zitten.

Het lezen
De meeste lezers vinden de schrijfstijl prettig en vlot, met korte, staccato zinnen (Anna en Marja Haan) die ze goed vinden passen bij het boek en bij Mart als personage. Er zijn ook andere geluiden waarbij de toon als emotieloos, afstandelijk en droog omschreven wordt (Eus, Lies en Hullemans) waardoor het verhaal juist niet vlot vordert.

De discussie
De discussie verloopt prettig waarbij enthousiast op elkaar gereageerd wordt en ieders mening gehoord en gerespecteerd wordt, zodat het boek echt onder een vergrootglas gelegd wordt. Hierbij valt op dat de ene lezer het onderwerp laat prevaleren om een oordeel te vellen, de ander juist de autobiografische aspecten van het boek van groot belang vindt maar er ook lezers zijn die de vorm en structuur, evenals de schrijfstijl absoluut van belang vinden om een boek op waarde te kunnen schatten. Er ontstaat een discussie of je dit boek moet lezen als een roman, een journalistiek verslag, een autobiografie of een combinatie van dezen. De vorm met drie verschillende verhaallijnen, die de mogelijkheid tot flashbacks bieden, wordt gewaardeerd. Ook het aangeboorde thema van werkkampen in Duitsland vindt men over het algemeen interessant. De titel roept vele associaties op waarbij bijpassende verhaalmotieven worden gezocht. Deze worden soms wel en soms ook niet gevonden. Geregeld werd extra informatie gezocht over het houten bestek uit de titel maar ook over de werkkampen en andere relevante informatie waardoor de gebeurtenissen in het boek verhelderd werden. De gevonden inconsequenties in het verhaal werden door de meeste lezers niet als storend ervaren, het viel hen niet op en het totale verhaal was van groter belang dat deze details. Door persoonlijke omstandigheden moest ik als coördinator aan het einde van de discussie, zeer onverwacht en plots, afhaken en nam Debbie het stokje van mij over. Het deed me deugd om te zien dat de discussie samen met Debbie heel plezierig voortgezet werd.

Het oordeel
Het romandebuut, deze Blind date, bleek bij een aantal lezers zeer goed terecht te zijn gekomen. Anderen hadden hun bedenkingen en soms was men ook uitgesproken niet enthousiast over de schrijfstijl, opbouw en uitwerking van het boek. Toch waren de deelnemers die vier sterren (of meer) gaven in de meerderheid en werd het boek met een gemiddelde van 3,6 sterren gewaardeerd.

Vraag aan de auteur
Er bleef een enkele vraag liggen die we graag aan de auteur hadden voorgelegd. Zij schreef namelijk in haar roman dat in het schriftje in eerste instantie met vulpen, later met een balpoint en nog later met potlood geschreven werd. Vooral dit laatste deel was geregeld slecht leesbaar en deels uitgewist. We mochten als lezer gissen wat de reden was van deze driedeling maar het echte antwoord hebben we niet kunnen vinden.

Als coördinator wil ik jullie van harte danken voor deze plezierige leesclub en jullie enthousiaste deelname met fijne discussies over diverse onderwerpen uit en over het boek.

Gigi Leestgraag