Leesclub

Niet dat het iets uitmaakt

Vraag 3 - Structuur, samenhang en inhoud - II

op 18 juli 2018 door Niet dat het iets uitmaakt

3a. Hoofdstuk 22: Begrafenis (de tweede) – blz. 175-180.

Waarom heeft de schrijver ervoor gekozen om de laatste alinea van dit hoofdstuk: “Het stuk taart kun je ontwijken (…) Het is prachtig” ook als een soort proloog voorin het boek te zetten? Betrek eventueel het motto van Woody Allen in je antwoord. En misschien zelfs: "Dit is een waargebeurd verhaal" op de volgende bladzijde.

FACULTATIEF – voor de liefhebbers…

3b. Welk hoofdstuk(je) zou je zelf nader willen duiden en waarom?

Reacties op: Vraag 3 - Structuur, samenhang en inhoud - II

398838

19 juli 2018

2018-07-19T08:27:00+02:00

Tea.

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/imagesUT80TQ7M%284%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/jupiter

123896

Wat een moeilijke vraag, ik heb gisteren tijdens het maken van m’n recensie hier ook over na zitten denken. 3a) Ik ga een poging wagen. Het motto van Woody Allen zou moeten aansluiten bij Francis omdat het vanuit het ik-perspectief geschreven is, en dan slaat het op de liefde van Francis voor Sarah en haar tragische dood. Het citaat van de taart zie ik als een samengebald verhaal waarin leven, liefde, dood, vriendschap en rivaliteit als een vuistslag de ‘je’ wakker schudden. Dat het een waargebeurd verhaal is zie ik als een paradox met een knipoog, het is non-fictie of een roman, de auteur kiest voor een roman, maar wil toch een geloofwaardig verhaal vertellen, hij twijfelt misschien aan het inlevingsvermogen van de lezer? 3a) Ik wil de rest van dit hoofdstuk confisqueren om iets over te zeggen. Dit sprak me aan omdat ik hem nogal ‘beeldend’ beschreven vind. Francis heeft de ‘je’ neergezet als een marionet die geheel willloos en onverschillig deelnemer is van een begrafenis en waar hij nabestaande is tegen wil en dank. Het is een tragikomedie in optima forma.: ‘'In plaats daarvan bevond je je in een waas van intrinsiek onverenigbare driften die elkaar verdrongen in je hoofd. Je onderging. Je had nog geen seconde gehuild, je kwaad gemaakt of gelachen. Wat het dichtst bij emotie was gekomen, was het zielige plasje kots op de ziekenhuisvloer.' (blz 199 ebook)

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

398846

19 juli 2018

2018-07-19T08:51:11+02:00

Wil

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/Malibas.jpg

https://www.hebban.nl/!/malibas

130614

Mooie, enthousiaste recensie heb je al geschreven, Tea! Toevallig net gelezen voordat ik nu je antwoord zie. Je komt nog wel aan je trekken met mijn vragen.... Haha. De schrijver heeft zich, op zijn eigen verzoek, bij onze leesclub gevoegd. Dus we kunnen hem zeker t.z.t. om opheldering vragen.

398838

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

398847

19 juli 2018

2018-07-19T08:54:31+02:00

Tea.

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/imagesUT80TQ7M%284%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/jupiter

123896

Bedankt. Oh, dat kan een interessante discussie opleveren, ben benieuwd naar zijn inbreng!

398846

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

400036

21 juli 2018

2018-07-21T08:06:41+02:00

Eeke

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/moi2%284%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/vlegie

130770

Superleuk dat de schrijver zich bij de leesclub heeft gevoegd en we hem om opheldering kunnen vragen!

398838

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

398960

19 juli 2018

2018-07-19T11:37:23+02:00

Corine Severijns

https://static.hebban.nl/files/images/thumb/IMG_2635%282%29.jpg

https://www.hebban.nl/!/corine-severijns-blom

238609

3a) Dit is een vraag die ik wat lastiger vind. Je slaat het boek open en je leest ‘How I got into this predicament, i’ll never know.’ Dit brengt mij naar het hoofdstuk ‘De onvermijdelijkheid van de realiteit’ blz. 9. Hierin wordt juist uitgelegd dat de dingen zijn zoals ze zijn. Dat je van tevoren niet weet hoe iets gaat lopen, maar dat je achteraf wel goed kan uitleggen waarom het zo gelopen is. Dit staat haaks op de uitspraak van Woody Allen. Ik denk dat ‘het stuk taart ontwijken (…) Het is prachtig’ beeldspraak is, een beeldschoon metafoor. De taart is misschien wel de keuzes die je wèl kan maken, maar de vuist is de harde (onvermijdelijke) realiteit. De pijn is het overlijden van Sarah. Met ‘je was er nooit zo zeker van dat je leeft’ suggereert Francis dat de hoofdpersoon het ziet als een tweede kans. De situatie waarin de hoofdpersoon zichzelf heeft gekregen is door het overleiden van Sarah opgelost. Denk aan de vraag van Francis blz. 193: ‘Je beseft dat je appartement er exact hetzelfde uitziet als enkele jaren geleden (…) Ik heb het niet over Sarah.’. 3b) Het hoofdstuk ‘De onvermijdelijkheid van de realiteit’ vind ik prachtig en heeft een belangrijke plek in het verhaal. De schuld die Francis voelt weerlegt de schrijver in hem direct aan het begin door aan te geven dat je achteraf niet kan inschatten hoe de situatie gaat lopen, maar dat je in elk geval nooit had verwacht dat het loopt zoals het is gelopen. De onvermijdelijkheid van de realiteit dus.

Reacties op: Vraag 3 - Structuur, samenhang en inhoud - II

Niet dat het iets uitmaakt

Meer informatie