Lezen is heerlijk en nieuwe titels ontdekken is ook heel fijn. Daarom lezen we bij Literatuur onder de loep om de beurt een van elkaars favorieten. In deze aflevering las Helena een favoriet boek van Saar, Ik ben Eleanor Oliphant (met mij gaat alles goed) van Gail Honeyman. Hieronder kun je lezen over hun leeservaringen.

Korte inhoud

Stel je een karakter voor zoals Forrest Gump of Amélie Poulain zoals in de gelijknamige films. Hoofdrolspelers die nogal ‘bijzonder’ zijn en die een bepaalde vertedering of zelfs beschermingsdrang oproepen. Zo iemand is Eleanor Oliphant uit Ik ben Eleanor Oliphant (met mij gaat alles goed) ook. Al meteen aan het begin van het boek merk je, dat er met Eleanor wel iets bijzonders aan de hand is, maar het duurt (gelukkig) erg lang voordat je door hebt hoe dat komt. Ze is in de eerste plaats erg op zichzelf:

Ik ben er altijd erg trots op geweest in mijn eentje de regie van mijn leven te voeren. Ik ben een enigst overlevende – ik ben Eleanor Oliphant. Ik heb niemand nodig – er zit geen groot gat in mijn leven, er ontbreekt geen stukje aan mijn eigen persoonlijke puzzel. Ik ben een onafhankelijke entiteit.

Eleanor werkt op een kantoor waar ze een administratieve functie heeft, alhoewel ze klassieke talen gestudeerd heeft. Een sociaal leven heeft ze vrijwel niet; ze is in het weekeinde alleen thuis en wordt alleen aangeraakt door ‘mensen die ik daarvoor betaal’, zoals de kapper en de dokter en ‘die dragen dan meestal wegwerphandschoenen’. Haar leven verandert wanneer ze op een podium een muzikant waarneemt, die wel eens ‘echtgenootmateriaal’ zou kunnen zijn. Ze beseft dat ze, om in de smaak te vallen, enige aanpassingen aan haar uiterlijk zal moeten plegen. De metamorfose die ze dankzij schoonheidsspecialisten, kappers en kledingverkopers ondergaat, valt haar collega’s op. Haar leven neemt een andere wending wanneer ze, samen met een toevallig passerende collega, een oudere man helpt die is gevallen.

In het eerste deel van het boek, Goede dagen, leer je Eleanor redelijk goed kennen en besef je, dat ze op een punt moet komen waarop het mis gaat. Het tweede deel, dat Slechte dagen heet, is een bevestiging van dat gevoel.

Ik besefte dat er iets fout was gegaan in mijn leven. Heel erg fout. Ik werd niet verondersteld zo te leven. Niemand werd verondersteld zo te leven. Het probleem was dat ik gewoon niet wist hoe ik het moest corrigeren. […] Maar niemand had mij ooit laten zien wat de juiste manier was om je leven te leiden, en al had ik door de jaren heen mijn best gedaan, ik wist gewoon niet hoe ik het beter moest doen. Ik kon de puzzel, mezelf, niet oplossen.

Het is de vraag of Eleanor erin slaagt om weer grip op haar leven te krijgen en of ze onder ogen durft te zien waarom ze is zoals ze is.

Leeservaring van Saar

Ik ben Eleanor Oliphant (met mij gaat alles goed) is een van die boeken die me geraakt heeft en lang na het dichtslaan ervan bleef ik eraan denken. De thema's die in het boek behandeld worden, liggen me nauw aan het hart: psychische problemen, eenzaamheid, je uitgesloten voelen, de invloed van gebeurtenissen op wie je wordt. Het zijn dingen waar ik zelf ook mee in aanraking ben gekomen, waardoor het boek in een zekere zin een louterend effect op mij had. Gail Honeyman wist voor mij een personage te creëren dat zo echt was, dat ik haar bijna als een vriendin ben gaan beschouwen. Ik heb met haar meegeleefd doorheen het hele boek en vond het jammer om afscheid van haar te moeten nemen op het einde. Ook Honeymans schrijfstijl wist mij werkelijk te bekoren. Het boek leest heel vlot waardoor ik vaak niet eens het gevoel had te lezen, maar voor mijn ogen een hele film zag afspelen. Ik ben Eleanor Oliphant is gewoon zo'n boek dat mijn hart veroverde.

Leeservaring van Helena

Ik vond het allereerst een hele leuke ervaring om een boek te lezen dat op het favorietenlijstje van een collega uit de literatuurclub staat en ik ben het met Saar eens dat het boek heel vlot wegleest. Ik vond het onbetrouwbare perspectief heel interessant, waardoor je als lezer als het ware eigenlijk eerder dan de hoofdpersoon beseft dat er duidelijk iets niet in orde is in het leven van Eleanor. De subtiele verwijzingen naar Pride and Prejudice vond ik ook een bijzondere toevoeging. Het enige dat ik een beetje gemist heb in het boek is de periode van de puberteit van Eleanor; je komt immers geleidelijk steeds meer te weten over haar verleden, maar juist die periode ontbreekt. Verder vond ik het boek naar het einde toe een beetje gaan neigen naar een feelgood boek. Desalniettemin heb ik er erg van genoten om het te lezen. Aan mijn favorietenlijstje ga ik het niet toevoegen, maar het boek krijgt van mij toch zeker vier sterren!

En jullie?

Zijn er onder onze volgers ook liefhebbers van dit boek of ben je naar aanleiding van ons artikel van plan om het te gaan lezen? We lezen jullie reacties natuurlijk weer graag!