In enkele decennia is autisme geëvolueerd van een weinig gekende en nog minder gewenste diagnose tot een alom bekend fenomeen dat geassocieerd wordt met iconen van genialiteit zoals Bill Gates, Albert Einstein en Wolfgang Amadeus Mozart. Autisme heeft veel van zijn negatieve connotaties van zich afgeworpen en is ondertussen wellicht het meest opgeblazen en uitgeholde diagnostische etiket uit de hele DSM. Iedereen kent autisme en meent ook te weten wat het is. Maar nog nooit waren er zoveel misverstanden en vooral stereotiepe ideeën over autisme. Peter Vermeulen hekelt de populaire tendensen in autisme, en gaat tegen de stroom in door kritische vraagtekens te plaatsen bij gangbare ideeën over autisme. Zo ergert hij zich blauw aan het blauw van wereldautismedag, bekritiseert hij de inflatie van het begrip en vindt hij het welletjes geweest met het inzetten van autisme als verklaring en alibi voor elke scheet die een autist laat. Vermeulen doet evenwel meer dan het vertellen van een aantal politiek incorrecte verhalen. Hij biedt ook een oplossing: back to basics! Dat is: autisme reduceren tot wat het was en wat het ook "maar" is: een etiket voor een brein dat niet werkt zoals de meeste. Van hieruit houdt hij een pleidooi voor neuroharmonie waarbij de term autisme niet meer maar ook niet minder aandacht krijgt dan nodig is.
