Wanneer Bleke Niko achter het IJzeren Gordijn in het Polen van de jaren zestig Le mépris van Godard ziet, weet hij het: hij wordt filmregisseur. Met de meest primitieve middelen begint hij filmpjes te maken. Het belangrijkste inzicht dat hij al filmend verwerft is dat je de grens tussen werkelijkheid en verzonnen wereld zomaar kunt opheffen. Dat is ook, zo ontdekt hij, de zin van alle kunst. Hij wordt nooit Hollywood-regisseur, maar de groeipijnen van deze student aan de filmacademie zijn ontroerend en grappig.
