Claudia Brown, een meisje uit de Amerikaanse middenklasse, is negentien jaar als zij haar toekomstige man ontmoet op een feestavond van de toneelschool. David, de donkere, knappe architect verveelt zich kennelijk stierlijk en bemoeit zich met niemand. Hij komt pas in actie als hij ziet dat Claudia, naar huis wil en de directrice van de school duidelijk laat merken dat zij Claudia niet alleen wil laten gaan. Het ritje in de taxi duurt kort, heel kort, maar, mèt hen beiden, voelt de lezer dan meteen dat deze twee heel gewone maar in hun soort ook bijzondere mensen voor elkaar geschapen zijn. Claudia, beschikt over weinig feitelijke kennis, maar wel over een aangeboren scherpe intuïtie die haar goed van pas komt in de netelige situaties waarin ze zichzelf pleegt te werken. Dikwijls vragen Claudia en David zich af: hoe kom je toch het leven door zonder gevoel voor humor. Het dwaze, het onberekenbare, warm menselijke maken haar voor David tot het bezit van zijn leven. Door de manier waarop hij haar opvangt, blijft aanvaarden zoals ze is in haar grote liefde voor hem en de kinderen, wordt hij voor haar de onmisbare die haar leidt naar de volheid van het leven en haar leert, daar vanuit, ook de eenzaamheid te aanvaarden en verdragen, zoals van ieder mens wordt gevraagd in bepaalde perioden van zijn leven.
