Francis is pas bevallen en gaat volledig op in haar leven als jonge moeder. Tot ze onverwacht haar beste vriendin Eden verliest. Francis wist niet dat het zo slecht ging met haar en ze is er kapot van. Wat is er gebeurd? Maar vooral: hoe heeft Francis dit niet zien aankomen?
Tussen slaapjes, voedingen en gewieg door, probeert ze te achterhalen wat Eden bezighield. Met haar baby in de draagzak, duikt ze in de herinneringen aan haar vriendin en stapt in haar schoenen. Maar, mag zij dit eigenlijk wel doen? En kan ze het aan? Zou ze niet beter een stapje terug moeten doen om ruimte te geven aan haar verdriet, zoals iedereen voorstelt?
Francis gaat zo op in het ontrafelen van Edens laatste periode, dat ze zichzelf langzaamaan verliest. In haar poging Eden dichtbij te houden en om te gaan met haar sluimerende schuldgevoelens, wordt de lijn tussen hun twee levens steeds onduidelijker. Doolhof van Eden zoekt de grenzen op van rouw. Niet alleen om de verloren vriendin, maar ook om een leven dat Francis ver achter zich heeft liggen.
