De Houthalers waarover dit boek gaat zijn geen fictie, maar kinderen in de leeftijdsgroep van veertien tot zestien jaar die tijdens de Hongerwinter 1944-'45 erop uit trokken om voor brandhout te zorgen. Hout dat onmisbaar was voor de noodkacheltjes waarop het weinige voedsel dat er nog was bereid kon worden. De rol van die kinderen is voor vele families zo doorslaggevend geweest, dat het aantal hongerslachtoffers in het westen van ons land beperkt bleef tot 'slechts' 20.000. Die rol werd de kinderen opgedrongen door het simpele feit dat zij nog de enige leeftijdsgroep vormde die zonder problemen op straat kon zijn en oud genoeg was om dit 'werk' te verrichten. Vanaf zeventien jaar liepen jongens en mannen tot 50 jaar het risico opgepakt te worden om als dwangarbeider naar Duitsland te worden gezonden. Alleen oudere mannen konden zich nog op straat begeven. Dit boek maakt duidelijk dat zij de rol van deze kinderen nooit zouden hebben kunnen vervullen. Naar mijn weten is er nooit iets gepubliceerd dat het belang van deze Houthalers recht doet. Mijn generatie, waaruit de houthalers werden 'gerekruteerd' sterft langzaam uit. Het zijn de tachtigers van vandaag. Verwacht in dit boek geen heldendaden van pubers die onderduikers of geallieerde piloten uit handen van de 'moffen' hielden. Geen jongetjes die door Duitse patrouilles werden beschoten of achterna gezeten, laat staan het vuur op hen opende zoals in zoveel jongensboeken over de oorlog. Dit boek gaat over de dagelijkse beslommeringen van een groepje Houthalers die tot het bittere einde meermalen per week van uit de Haagse Transvaalwijk naar spergebied Scheveningen trok. Ondervoed, hongerig, in kleren waar ze uitgegroeid waren en die tot op de draad versleten waren. Stadskinderen die op klompen moesten leren lopen, in een stad die tot bijna middeleeuwse leefomstandigheden was teruggevallen.
