Als een dichter vader is geworden, leidt dit soms tot poëzie over de gewone, kleine en herkenbare dingen van het leven. Bij Pim te Bokkel is dat op even innemende als treffende wijze het geval.
je lacht
en in het water in de wasbak
zie ik het weken van de dagen
dat we hier
als tussen spiegels staan
ik vrees de eindeloze reeks van dagen
waarin dit moment oplost
en later
niet veel later
door de zwanenhals de bak verlaat
je neemt het aanrecht af
het is gedaan
dit zal nooit meer zo bestaan
