‘Mijn eerste liefde, dat was mijn juffrouw’. Met deze zin begint Eden van Chaja Polak. ‘Mijn juffrouw’ is haar moeder, met wie zij als kind na de oorlog werd herenigd. Samen slapen ze op een matras op de kale vloer in een hun toegewezen huis. Het kind slaapt ’s nachts dicht tegen het warme moederlichaam aan. En overdag, nog altijd met z’n tweeën op datzelfde matras, kijken ze naar de bomen in de tuin en volgen wollige witte wolken die door de zomerhemel drijven. Ze hebben niets nodig dan elkaar.
Maar op een dag moeten ze hun paradijs verlaten. En begint een nieuw leven, in een nieuw gezin. Er volgt een tweede eerste liefde, een puberliefde tijdens een logeerpartij in een Frans kasteeltje. Van daar schrijft de nu vijftienjarige Chaja brieven aan haar moeder over wat er zich afspeelt binnen de muren van het kasteeltje en in de grote verwilderde tuin. Dat wat ze haar moeder zo graag had willen schrijven maar niet durfde, vertelt ze aan ons.
Zijn er meerdere paradijzen, vraagt ze zich af? Kun je spreken over iets wat op een paradijs lijkt, een ‘soort’ paradijs? Eden is een ongemeen lyrisch, gelaagd en ontroerend onderzoek naar de onvoorwaardelijke liefde.
Maar op een dag moeten ze hun paradijs verlaten. En begint een nieuw leven, in een nieuw gezin. Er volgt een tweede eerste liefde, een puberliefde tijdens een logeerpartij in een Frans kasteeltje. Van daar schrijft de nu vijftienjarige Chaja brieven aan haar moeder over wat er zich afspeelt binnen de muren van het kasteeltje en in de grote verwilderde tuin. Dat wat ze haar moeder zo graag had willen schrijven maar niet durfde, vertelt ze aan ons.
Zijn er meerdere paradijzen, vraagt ze zich af? Kun je spreken over iets wat op een paradijs lijkt, een ‘soort’ paradijs? Eden is een ongemeen lyrisch, gelaagd en ontroerend onderzoek naar de onvoorwaardelijke liefde.
