Een onrustig gevoel van naderend onheil treft de verteller. Hij weet dat de wereld niet statisch is en voortdurend verandert, maar hij realiseert zich nu dat die veranderingen plotseling sneller plaats lijken te vinden en wel op een griezelige en naar het zich voordoet doelbewuste manier. Hij komt tot de slotsom dat met ervaringen uit het verleden niets, of in ieder geval te weinig, is gedaan. De resultaten van het brede Phoenix milieuonderzoek zijn onmogelijk nog te negeren en kunnen hem alleen maar sterken in die overtuiging.
“De Arctische IJszee botst met het schip
het ijs is verdwenen, de aanblik doet pijn
geen vlag op de pool, geen markering, geen stip
geen poolvos, geen ijsbeer, geen witte dolfijn”
Uit een aantal onvoorziene incidenten tijdens dat onderzoek, worden een priester en een kok tot elkander veroordeeld en vullen ze de tijd, die ze plotseling in overvloed hebben, met drank en sombere verhalen.
“De Arctische IJszee botst met het schip
het ijs is verdwenen, de aanblik doet pijn
geen vlag op de pool, geen markering, geen stip
geen poolvos, geen ijsbeer, geen witte dolfijn”
Uit een aantal onvoorziene incidenten tijdens dat onderzoek, worden een priester en een kok tot elkander veroordeeld en vullen ze de tijd, die ze plotseling in overvloed hebben, met drank en sombere verhalen.
