Professor Howard kan nog net zijn pen oppakken maar verder niets zinnigs meer doen, terwijl zijn ervaring bijna het tegendeel vormt. Hij denkt heel veel mee te maken en waarlijk een filmisch leven te leven. In duistere momenten steunt hij op Johann Gottfried Herder, bij wie hij ideeën over de oorsprong van taal en van politiek aantreft. Howard is een engeltje dat hij zelf niet kan of mag zien. In het engeltje schuilt uiteindelijk het streven van de mens als volk en van alle tijden, van alle volkeren die er ooit zijn geweest, naar geluk. Dat streven naar verbondenheid houdt Howard op de been, met de bal aan de voet.
