Dit boek is het hilarische verslag van een zoektocht naar innerlijke rust en geluk. Niet in een ashram in India, maar in het hectische bestaan van een moeder in het Nederlandse stadsleven. Daar waar drukke kinderen moeten worden opgevoed, en familie en vrienden liefdevolle aandacht verdienen. Ook al zijn ze nog zo irritant.
`Als ik in de drukke, vieze straat de brandschone rode deur open en de hal van het kraakheldere gebouw binnentreed, word ik door drie nog kraakhelderdere dames met een warme glimlach begroet. Ik schat dat ze in leeftijd variëren van dertig tot vijftig jaar. Ze stralen de rust en liefde uit die hun spirituele academie belooft. En rust is wat ik wil.
Wat als je steeds vaker moordzuchtige gedachten jegens je kinderen, ex-man, lover of werkgever
koestert? Als je niet genoeg vriendinnen kunt aanslepen om avonden lang bij te klagen, uit te huilen of na een fles wijn al je ellende weg te lachen? Als chocola, een ander kapsel of nieuwe schoenen nauwelijks nog troost bieden? Als slapeloosheid zijn intrede doet en je alleen nog kunt verlangen naar een ashram in India, maar een sabbatical er voorlopig niet in zit?
Yogalessen, was het antwoord van Marciel Witteman. Opeens bleek het gros van haar vriendinnen ook aan yoga te doen. Of dat heel graag te willen. En haar werkgevers, collega s en andere passanten wilden alles weten van haar zoektocht naar rust en diepgang: welke yogaleraar past bij mij, welke meditatievorm zal ik kiezen, zou boeddhisme iets voor me zijn? Witteman was van enthousiaste leek ongemerkt uitgegroeid tot yogaautoriteit. Maar wel een onbeholpen autoriteit, nog steeds te druk en veel te stijf voor de lotushouding. Helemaal geen toonbeeld van yogalenigheid, spirituele balans en heiligheid. Integendeel.
`Als ik in de drukke, vieze straat de brandschone rode deur open en de hal van het kraakheldere gebouw binnentreed, word ik door drie nog kraakhelderdere dames met een warme glimlach begroet. Ik schat dat ze in leeftijd variëren van dertig tot vijftig jaar. Ze stralen de rust en liefde uit die hun spirituele academie belooft. En rust is wat ik wil.
Wat als je steeds vaker moordzuchtige gedachten jegens je kinderen, ex-man, lover of werkgever
koestert? Als je niet genoeg vriendinnen kunt aanslepen om avonden lang bij te klagen, uit te huilen of na een fles wijn al je ellende weg te lachen? Als chocola, een ander kapsel of nieuwe schoenen nauwelijks nog troost bieden? Als slapeloosheid zijn intrede doet en je alleen nog kunt verlangen naar een ashram in India, maar een sabbatical er voorlopig niet in zit?
Yogalessen, was het antwoord van Marciel Witteman. Opeens bleek het gros van haar vriendinnen ook aan yoga te doen. Of dat heel graag te willen. En haar werkgevers, collega s en andere passanten wilden alles weten van haar zoektocht naar rust en diepgang: welke yogaleraar past bij mij, welke meditatievorm zal ik kiezen, zou boeddhisme iets voor me zijn? Witteman was van enthousiaste leek ongemerkt uitgegroeid tot yogaautoriteit. Maar wel een onbeholpen autoriteit, nog steeds te druk en veel te stijf voor de lotushouding. Helemaal geen toonbeeld van yogalenigheid, spirituele balans en heiligheid. Integendeel.
