Een column van Sylvia lezen in de krant zorgt, schrijft Mensje van Keulen, te midden van veelal somber en ontmoedigend nieuws, even voor een ontsnapping die al begint met de gedachte: waar zal ze het vandaag over hebben? Binnen een paar minuten weet ze de lezer te vermaken, zo niet de slappe lach te bezorgen, het gevoel te geven van ‘hè, dat vind ik nou ook (of juist niet)’, te laten meeleven, te verbazen, te ontroeren, met een andere blik te laten kijken naar een voorwerp of voorval en niet in de laatste plaats naar mensen en dieren.
Het maken van een selectie was wat minder ontspannend. Honderden keren kortom moest ze met twijfel en spijt, zuchtend en vloekend de nodige buitenspel zetten. Die keuze maken was een helse opgave, maar het is volbracht. En deze bundel, die geheel en al te danken is aan Sylvia’s unieke columns, mag er dan ook wezen.
