Over moederschap wordt alleen gedroomd in roze wolkjes, gefluisterd in pasteltinten, gejubeld in bloemetjesmotieven. Tussen die lieflijke leugens en het zwarte gat van kinderverwaarlozing en -mishandeling ligt schijnbaar niets. Maar precies in dat schemergebied - soms een oorlogszone - van ergernissen en kleine triomfen, kleffe zoenen en driftbuien, goede en slechte rapporten, kapotte knieën en pannenkoeken speelt het grootste deel van het ouderschap zich af. Vijf jaar lang observeerde Hilde Sabbe haar zoon, weifelend tussen wanhoop en verrukking, en merkte hoe ondertussen haar talrijke pedagogische principes een voor een sneuvelden. Op volstrekt onsentimentele wijze brengt zij verslag uit over de loopgravenoorlog tussen ouders en kinderen. Over het schuldgevoel van werkende moeders en het recht op seks van moeders in het algemeen, de noodzaak van mannelijke onderwijzers, het nut van lunaparken en de valkuilen van een nieuw samengesteld gezin, Harry Potter en Pokémon. Soms hilarisch, soms ontroerend, maar altijd heel herkenbaar.
