Ze was getrouwd, ze woonde in een naburig dorp. Hij wist het uit een eerdere droom. Esther, eerste liefde, zo vertrouwd in zijn dromen. Haar moeder zei dat ze hem in de kerk had gezien. Hij kwam nooit meer in een kerk. Toch zat hij achter een pilaar in het middenschip en keek naar Esthers moeder. Zwart hoedje op het sluike haar. Het sluike haar van haar dochter, mooiste meisje aller tijden. Nu sprak dat meisje met hem, ze zei dat hij haar zijn adres moest geven, dat zij hem zou bezoeken. De vrouwen bewogen nauwelijks in het zwakke kaarslicht. Ze waren droombeelden, hun woorden waren droomwoorden en hij wist het. Hij mocht niets doen, niets vragen. De vrouwen zouden verdwijnen, oplossen in een geur van wierook en hij zou achterblijven in zijn eenzame bed.
In Michelle Welt dompelt auteur Gerrit Sangers ons wederom onder in de droomverte van zijn schrijven. De auteur voert de lezer terug in de tijd alsof die jaren heeft stilgestaan. Dit heeft alles van doen met zijn nostalgische kijk op de liefde van onze jeugd. Een verstild portret van iets wat voorbij is maar tijdloos bleef.
