Wat Adrian Mole deed voor tieners en Hendrik Groen voor senioren, doet Cindy Hoetmer voor midlifers
Zonde eigenlijk, dacht Cindy Hoetmer, toen ze op een dag iemand op een bijzondere manier zag struikelen, dat al die grappige dingen die ik zie en meemaak niet worden gefilmd. Nu kan Cindy niet filmen – ze kan zelfs heel weinig vindt ze zelf – maar ze kan wel schrijven. Ze besloot daarom de opmerkelijkste gebeurtenis van de dag te gaan opschrijven.
Het leven van deze midlifer is op het eerste gezicht niet erg opwindend: ze drinkt elke vrijdag bier in stamcafé De Pels, bezoekt trouw op zondag haar gepensioneerde ouders, en loopt door de Amsterdamse Jordaan met zijn typische bewoners. Maar Hoetmer weet alledaagse situaties met zoveel humor, melancholie en liefde te beschrijven dat ze haast epische proporties aannemen.
Zo tekent zich een leven af dat even luchtig is als somber, waar angsten en problemen soms worden weggelachen en soms worden aangepakt. Een leven kortom, zoals we allemaal kennen. Want laveert een ieder van ons niet zo nu en dan tussen ‘Is dit alles?’ en jezelf en het leven vooral niet te serieus nemen?
De pers over Cindy Hoetmer
‘In tegenstelling tot veel schrijvers die menen dat ze goeie schrijvers zijn beseft Cindy niet dat ze een erg goeie schrijver is, en dat maakt haar een van de beste.’ Jan van Mersbergen
‘Ik schreef in een column met zeventig schrijversnamen ooit “gepensioneerd” achter de naam van Cindy Hoetmer. Goddank blijkt dat niet te kloppen!’ Gerbrand Bakker
‘Cindy’s stukjes zijn voor elke lezer een groot geschenk.’ Erik Rozing
