Wanneer ik negatieve opmerkingen hoorde over mijn kookkunst, trof me dat in mijn beroepseer. Ik was wel geen sterrenchef, maar een gevangenis is ook geen sterrenrestaurant. Ik snoerde de klager de mond met de sneer dat, als hij mijn kost niet lustte, hij maar moest gaan vreten in de vergeet-putten van Praag – beschimmeld brood op een bedje van rotte groenten, op smaak gebracht door de uitwerpselen van kakkerlakken – dan zou hij wel een toontje lager zingen! Het was in de gevangenis zoals in het leger: de grootste klagers waren zij die van huis uit het minst gewoon waren.
