Een onvoorstelbaar telefoongesprek met een gerenommeerd bedrijf was de directe aanleiding tot dit boek. Op mijn vraag hoe we het welzijnstraject konden verderzetten dat we bij hen hadden opgestart, kreeg ik als antwoord dat dat nu even niet aan de orde was. De reden daarvoor was simpel: de HR-manager was uitgevallen met een burn-out en zijn rechterhand zat overwerkt thuis. Ik vroeg hoe het met de werkdruk gesteld was ondertussen want dankzij een grondige screening wist ik dat heel wat mensen in de gevarenzone zaten en het zou toch bijzonder jammer zijn als die ook zouden ziek vallen. Een diepe zucht klonk aan de andere kant van de lijn gevolgd door de legendarische woorden: “We moeten hopen dat ze stuk voor stuk ziek vallen en langdurig afwezig zullen zijn.” Mijn stilte sprak boekdelen… Het gebeurt zelden dat ik niet weet wat te zeggen, maar op dat ogenblik stond ik echt met mijn mond vol tanden. De dame van facilitymanagement die een paar HR-urgenties op zich nam, voegde eraan toe: “Enkel zo zal de directie misschien eindelijk eens begrijpen dat wij niet gelukkig zijn op ons werk, er zelfs ziek van worden en zo echt niet verder kunnen.”
Hoe zijn we ooit op dit punt kunnen komen? Ontdek in dit boek hoe de goudzoekers van welvaart hun queeste verlegden naar welzijn om zo – hopelijk! – te komen tot werkgeluk.
Hoe zijn we ooit op dit punt kunnen komen? Ontdek in dit boek hoe de goudzoekers van welvaart hun queeste verlegden naar welzijn om zo – hopelijk! – te komen tot werkgeluk.
