Alsof de tijd niet bestaat zo dicht H.H. ter Balkt. Al tientallen jaren is hij een baken in de woelige zee van de Nederlandse poëzie. Hij trekt zich niets aan van modes en trends, en gaat voort op het ooit door hem ingeslagen pad. Zijn stem klinkt machtig, beurtelings aanzwellend en dempend, opgewekt of dreigend, vitaal en nooit somber. Aan zijn vele Laaglandse hymnen voegt hij er in zijn nieuwe bundel Vliegtuigmagneet, weer twaalf toe imposante staaltjes van zijn kunnen, die ooit een hoogst onorthodoxe, poëtische geschiedenis van de lage landen zullen vormen.
t Licht verbitterde craquelé van het jaar
siddert door de wolk, het kroos; de herfsttijlozen.
Leve de zwanenvluchten, leve de beken.
Het watermolenrad kreunt als houten treden.
Hopbellen bleek groengeel als de achttiende eeuw.
Septemberregen wist straks vredig het zicht uit.
t Licht verbitterde craquelé van het jaar
siddert door de wolk, het kroos; de herfsttijlozen.
Leve de zwanenvluchten, leve de beken.
Het watermolenrad kreunt als houten treden.
Hopbellen bleek groengeel als de achttiende eeuw.
Septemberregen wist straks vredig het zicht uit.
