In de laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog wordt natuurkundestudent Meissner opgeroepen om te vechten aan het oostfront. In tegenstelling tot de propaganda die stelt dat de Duitsers de gedoodverfde overwinnaars zijn, blijken ze kanonnenvoer voor de Russen, die uit zijn op vergelding. Op de vlucht voor het Rode Leger hoopt Meissner tegen beter weten in met zijn regiment Berlijn te halen, maar ook hierin falen ze. Nu, vijftig jaar later en in een poging in het reine te komen met zijn verleden, schrijft de oude Meissner een brief aan zijn kleinzoon, waarin hij vertelt over zijn oorlogsgeschiedenis: over zijn daden, zijn schuldgevoel, en de invloed ervan op de rest van zijn leven. Tegelijkertijd een avonturenroman en een onderzoek naar het morele schemergebied dat oorlog is, biedt Wij Duitsers een nieuwe blik op een van de gruwelijkste periodes in de moderne geschiedenis. De hoofdpersoon, geteisterd door schuldgevoel – over zijn eigen rol en over die van zijn land –, vertelt over zijn rationele houding, bejubelt de moed van de ander en legt de diffuse grens tussen goed en fout bloot.
