Ephameron tekende en schreef een autobiografisch verslag over de manier waarop de ziekte van haar vader - primair progressieve afasie - zijn omgeving het afgelopen decennium raakte. In haar typerende collagestijl, waar geen lijn of kleurvlak verloren staat, vertelt de auteur een aangrijpend verhaal waarin woord en beeld elkaar aanvullen tot een caleidoscopisch geheel. Waar de visuele chaos soms tot verwarrende abstractie leidt, brengt de kwetsbare tekst je weer terug naar de melancholische herkenbaarheid van Ephameron.
