Het leesplezier stijgt per deel

"Barmhartig" (2016) is het laatste deel van de Pieter Posthumus-trilogie van Britta Bolt, waar het duo Britta Böhler en Rodney Bolt achter zit. De thriller speelt zich af in het hedendaagse Amsterdam ten tijde van de Earth 2050-conferentie, waardoor het actuele onderwerp milieu en milieuactivisme aan bod komt. Er wordt een bijna dodelijke aanslag gepleegd op Ben Olssen, een Zweedse expert voor olie- en gaswinning. Omdat diens dure jas gevonden wordt bij een dode junk, krijgt Posthumus met de zaak te maken. Hij werkt immers voor het gemeentelijke team Uitvaarten, dat de begrafenis regelt van doden die naamloos zijn of geen verwanten hebben. De spanning loopt op door het overlijden van Ben en een volgende moord, waar de lezers slimme inkijkjes in krijgen doordat het verhaal vanuit diverse personages wordt verteld.
Terwijl de plot in deel 1 erg ingewikkeld was, met veel namen en onduidelijke handelingen, was de plot in deel 2 helderder en steviger gestructureerd. Deze derde plot heeft weer iets van het rommelige van deel 1, maar daar staat tegenover dat de lijnen aan het eind overtuigend samenkomen en Posthumus op plausibele wijze wordt gered. "Barmhartig" culmineert in een uitermate fraaie showdown. En dat is bevredigend, na twee voorgaande delen die nogal kabbelend afliepen ("Heldhaftig", 2012, en "Vastberaden", 2013).
Een sterk punt is tevens dat de auteurs strak weten te focussen op Posthumus' stamkroeg, café De Dolle Hond, in hartje Amsterdam. Ook een woonboot en hotel Krasnapolsky, waar deelnemers aan de milieuconferentie logeren, spelen een rol. Maar de verwikkelingen vinden grotendeels plaats in de cafébuurt, die je als lezer volgt in alle ups en downs. Afsluitend valt als klein minpuntje misschien te noemen dat de inspecteur die het onderzoek leidt wel erg vaak Posthumus' capaciteiten prijst en nodig heeft, waardoor de politie enigszins incompetent overkomt.
Welke indruk laat de trilogie na het lezen achter? Wat mij betreft is de plot daarbij niet het belangrijkst; het is vooral de sfeer rond de hoofdpersoon die blijft hangen, zoals de afdronk van een wijn. Posthumus is een erg rustige man, en ook zijn naspeuringen zijn erg rustig. Dat kan wat ongeduldig maken, maar gaandeweg krijgt het ook iets fascinerends. Het biedt ruimte voor details die tot de ontknoping leiden en voor de gewone besognes van Posthumus' leven, waaronder lekkere gerechten koken en door Amsterdam lopen en fietsen.
Wat ook aan de sfeer bijdraagt zijn de inmiddels vertrouwde personages. Hoewel dit derde deel prima afzonderlijk leesbaar is, keren veel figuren uit de vorige twee delen terug. Daartoe behoren de onaantastbare crimineel Henk de Kok, die in de drugs en de prostitutie zit, slagerszoon Marty, die hogerop wil, en café-eigenares Anna met haar bonte gezelschap klanten dat De Dolle Hond bevolkt. Dat levert een prettige nevenspanning op in de vorm van de vraag hoe het al deze mensen zal vergaan. Al met al: begin bij deel 1 een lees door tot het eind, want het leesplezier stijgt per deel!